SNAPSHOTS OF A COUNTRYSIDE
THE ROCK ISLANDS
Ήταν τα ξημερώματα της αποφράδας ημερας 28 Φλεβάτη 2023 , οδηγούσα την επιστροφή μου από μια αυθημερόν επίσκεψη στην υπο ανακαίνιση αγροικία του πατέρα μου στην λίμνη Τριχωνίδα .Στο ραδιόφωνο ,οι δημοσιογράφοι μετέδιδαν συνεχώς νεότερα από τον τόπο της τραγωδίας , καθώς με το φως της ημέρας γινόταν πλέον όλο και πιο ορατό το μέγεθος της καταστροφής. Σταματησα στο ύψος της Ιτέας να πάρω μία ανάσα και να συγκροτήσω το συναισθημά μου ,που είχε κατακερματίσει ο φόβος. Και ευτυχώς ,γιατί ακριβώς απεναντί μου ξεφύτρωναν από τη γαλήνια θάλασσα, δύο μκρές νησίδες . Η στιγμή νωρίς το πρωί μόλις που ξημέρωνε ,η επαρχιακή λεωφόρος άδεια και έρημη , η φύση σαν να κρατούσε την αναπνοή της για την Αποκάλυψη των Τεμπών...
Ποιά είναι όμως απεναντί μου τα νησάκια που μαοίζουν σαν να μην είναι στην Ελλάδα ? Πρόκειται για τον Άγιο Κωνσταντίνο Φωκίδας ο οποίος μαζί με τη νησίδα του Αγίου Αθανασίου, βρίσκονται στα νότια και απέναντι από το λιμάνι της Ιτέας. Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα σε αυτά τα δύο νησάκια, μπορεί να δει κανείς από ψηλά τα υπολείμματα πέτρινης γέφυρας μήκους περίπου 210 μέτρων η οποία σήμερα φυσικά είναι βυθισμένη και καλύπτεται εξολοκλήρου από το νερό της θάλασσας. Πιθανολογείται, σχετικά με αυτή τη γέφυρα ότι πρόκειται για βυζαντινή κατασκευή η οποία τα ένωνε και γκρεμίστηκε εξαιτίας κάποιου γεωλογικού φαινομένου, για παράδειγμα κάποιου ισχυρού σεισμού. Στο νησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου υπάρχουν αναφορές ότι ακόμη και το 1720 λειτουργούσε σχολείο. Ωστόσο αυτό το σχολείο σταμάτησε να λειτουργεί μετά τα Ορλωφικά. Επιπλέον επάνω στο νησάκι υπάρχει και το ένα ομώνυμο εκκλησάκι, δρομικής κατασκευής. Χτίστηκε επί Τουρκοκρατίας και έχει και ένα μικρό καμπαναριό.
SAINT MARINA CHAPPEL
Απο κάτω το γραφικό και πανέμορφο παρεκκλήσιο της Αγίας Μαρίνας ,σε περίοπτη θέση, επάνω σε μικρό λόφο που προβάλλει απο την ακτή μεσα στον κόλπο του Νότιου Ευβοικού, σαν μικρή αγιορείτικη χερσόνησος. Βρίσκεται στο γραφικό ψαροχώρι των Αγίων Αποστόλων Καλάμου Αττικής
THE ECOUNTER
Η παραλία Ωρωπου στον Φάρο, μια ηλιολουστη ανοιξιάτικη ημέρα. Γαλήνη ζωγραφισμένη παντού , ιδίως στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ένας μοναχικός κύριος κροταλίζοντας το κομπολό'ι' του περπατάει νωχελικά χωρίς αυτοσκοπό , ο ασπρομάλλης ψαράς χαμένος στην στιγμή του σε παλιά υπαρξιακά, ίσως αισθητικά θέματά του και παλιούς έρωτες ,έχοντας βρεί το νόημα της ζωής στην βάρκα του που χαράσσει το ρυτιδιασμένο μπλέ της θάλασσας. Συνάντηση δύο ανθρώπων στο Φάρο ....συνάντηση των σκέψεων τους και των αναμνήσεων τους...
THE SHEPHERD
Δύο κόσμοι διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα τόσο κοντά , τόσο κοντά βουνό και θάλασσα ,μία πόλη παραθαλάσσια με ψαράδες και κτηνοτρόφους . Περίπου ένα χιλιόμετρο από το Φάρο στην Σκάλα Ωρωπού και οι εικόνες τόσο διαφορετικές ,εξίσου όμως γραφικές και ταξιδιάρικες. Ο ποιμένας που μαζεύει το κοπάδι του για βοσκή. Ένα από τα παλαιότερα επαγγέλματα του κόσμου, που λόγω της πανταχού παρουσίας του, πολλές θρησκείες και πολιτισμοί έχουν συμβολικές ή μεταφορικές αναφορές στο όνομα του. Όμορφες εικόνες , διαχρονικές , λίγα μέτρα από το κέντρο της πόλης
Vitis vinifera
Όταν ο ποιμένας συναντά το αμπέλι αφηγείται πως «εγένετο Μύθος»
O Στάφυλος ήταν γιος του Διονύσου και της Αριάδνης. Σε άλλο μύθο ο Στάφυλος ήταν βοσκός του βασιλέα της Αιτωλίας Οινέα. Καθώς έβοσκε τις κατσίκες του, παρατήρησε ότι μια από αυτές τρώγοντας συνέχεια ένα συγκεκριμένο καρπό πάχαινε περισσότερο από τις άλλες. Μάζεψε τότε αρκετούς και τους πρόσφερε στον βασιλιά του. Εκείνος παρασκεύασε ένα χυμό τον οποίο ονόμασε "οίνο", στον δε καρπό έδωσε το όνομα του βοσκού του (σταφύλι). Σύμφωνα με τον Κλέαρχο τον Σολέα, ο πρώτος που ανακάλυψε την τέχνη της οινοποιίας ήταν ο Μάρωνας, ο γιος του Ευάνθη.
Πρώτη αμπελουργική περιοχή στην Ελλάδα θεωρούνται οι Φίλιπποι στην ανατολική Μακεδονία ήδη από την περίοδο 2800-2200 π.Χ. Άλλωστε, σύμφωνα με μία παράδοση, ο Διόνυσος γεννήθηκε στο Παγγαίο όρος και έζησε εκεί λατρευόμενος από τους Ηδωνούς, μια θρακική φυλή.
Η Άνοιξη είναι εδώ και η αναγεννητική της ενέργεια γίνεται αντιληπτή με όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις. Πίσω από την παραλία Μαρκοπούλου και τα μικρά οικογενειακά αμπέλια είναι γεμάτα αγριολούλουδα.
The Constant Gardener
Ο χειμώνας αργοσβήνει...επιθανάτιος ρόγχος του τα σημάδια της χειμερινής εγκατάλειψης των τριγύρω εξοχικών κατοικιών. Σύντομα οι κηπουροί και οι παντώς τύπου ερασιτέχνες γεωπόνοι και εργάτες θα πιάσουν εργασία , ξεχορταριάζοντας τους πνιγμένους από την ξυνίδα κήπους και φρεσκάροντας τις οικίες και τους περίβολους, που με τόση ταχύτητα κατέφαγε η χειμερινή θαλάσσια αύρα. Από κάτω ο ''επίμονος κηπουρός'' του οικισμού Φέρρυ
BUTTERFLY EFFECT
Πεταλούδες ,ποιητικές μεταφορές και θεωρίες του Χάους . Η ευαίσθητη εξάρτηση ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες ή αλλιώς όταν το παρόν καθορίζει το μέλλον, αλλά η προσέγγιση του παρόντος δεν προσδιορίζει κατά προσέγγιση το μέλλον. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά (καταγεγραμμένα) από τον μετεωρολόγο Έντουαρντ Λόρεντζ κατά τη δεκαετία του 1960, και εκφράζει ουσιαστικά την ιδέα ότι μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η απειροελάχιστη αυτή μεταβολή.
HARBOUR
Παλιά καφενεία της Σμύρνης και του Βοσπόρου, τεκέδες της Σύρου και του Πειραιά, λιμάνια όλου του κόσμου, περιθώριο και σκοτεινές συναλλαγές. Εδώ άνθισε η μουσική του υποκόσμου. Ρεμπέτικο, φάδος, μπλουζ, φλαμένκο και άλλα. Όλα μιλούν για τη φτώχεια, τον πόνο, την αδικία, όπως εκφράζεται στους στίχους και στις χαρακτηριστικά πεσμένες νότες. Η Μουσική, από μηχανής θεά, εκτονώνει, ανακουφίζει με ένα είδος «μαγείας» και μυστηριακής δύναμης. Ανυψώνει την ψυχή των καλλιτεχνών και του κοινού - συνδαιτυμόνα. Λιμάνια του κόσμου, οι ασφαλείς εκείνοι όρμοι στους οποίους μπορούν να προσεγγίζουν με ασφάλεια τα πλοία. Και όχι μόνο....άνθρωποι βιοπαλαιστές , άνθρωποι ξενιτεμένοι, πρόσφυγες ,περιθωριακοί...Όλοι στην αγκαλιά του λιμανιού που εξασφαλίζει την επικοινωνία ανάμεσα στους Κόσμους Παλιούς και Νέους και δίνει την ευκαιρία για ένα κομμάτι ψωμί στους απανταχού απόκληρους.
Somewhere over the rainbow...Bluebirds fly....
Ένα από τα ομορφότερα κεφάλαια του Νότιου Ευβοικού είναι οι ξαφνικές ανοιξιάτικες, μα και φθινοπωρινές μπόρες. Κάτω από το μολυβένιο από τα μελανοφόρα σύννεφα ουρανό, οι ξαφνικές νεροποντές με τα νερά που κατηφορίζουν από τα σύννεφα, μέχρι να σμίξουν με την ταραγμένη απο τον αλλόκοτο αγέρα λίμνη του Ευβοικού, σε αφήνουν αποσβολωμένο να χαζεύεις εικόνες βγαλμένες από παραμύθι, δίχως να θες να αναζητήσεις καταφύγιο αφήνωντας το σώμα σου να μουσκεύει ως το μεδούλι από την δυνατή βροχή. Ως την απρόσμενη στιγμή που ο ουρανός θα φανερώσει το πολύχρωμο τόξο του και θα κατηφορίσει η Ίριδα σκορπίζοντας τα χρώματα της . Είναι η μαγική εκείνη στιγμή που ο ουρανός κατεβάζει την γέφυρα του για να ανέβουν οι ψυχές στον ουρανο και να ευφρανθούν το μεγαλείο της Γης. Και στη βάση του ουράνιου τόξου ένα τσουκάλι γεμάτο χρυσάφι περιμένει όποιον καταφέρει να φτάσει εκεί....!
THE SALT POND
Μια μικρή λιμνοθάλασσα δίπλα σε παραθεριστικές κατοικίες και παραλίες γεμάτες κόσμο που η αξία της ως σταθμός για πολλά μεταναστευτικά είδη την κατατάσσει σε ένα πολύ σημαντικό βιότοπο.Η λιμνοθάλασσα Ωρωπού βρίσκεται στη θέση Ακρωτήρι αμέσως μετά το λιμάνι της πόλης. Εκτείνεται κατά μήκος της ακτογραμμής σε μια ευρύτερη περιοχή 650 περίπου στρεμμάτων. Πρόκειται για μια ρηχή λιμνοθάλασσα που χωρίζεται από τη θάλασσα από μια στενή λωρίδα άμμου και ενώνεται μαζί της σε διάφορα σημεία, αναλόγως την εποχή και την παλίρροια. Παλιότερα η λιμνοθάλασσα αποτελούσε ενιαίο οικοσύστημα με τις εκβολές του Ασωπού ποταμού που βρίσκονται 2 χιλιόμετρα βορειότερα αλλά η έντονη οικιστική ανάπτυξη στην περιοχή έχει χωρίσει οριστικά τους δύο οικοτόπους. Περιβάλλεται από έναν αλμυρόβαλτο και παλιότερα οι κάτοικοι την λειτουργούσαν ως φυσική αλυκή. Η λιμνοθάλασσα του Ωρωπού είναι ένας από τους σημαντικότερους τόπους διαχείμασης και ανεφοδιασμού για πολλά είδη της ορνιθοπανίδας.
Φώτο πάνω ο μεγάλος αλμυρόβαλτος γεμάτος με φυτά τους είδους Salicornia, ενώ προς την ηπειρωτική περιοχή υπάρχουν καλαμιές και βούρλα ( φωτο απο κάτω )
Ο εκτεταμένος αλμυρόβαλτος δίπλα σε παραθεριστικές κατοικίες
Ο εκτεταμένος αλμυρόβαλτος δίπλα σε παραθεριστικές κατοικίες
Στην λιμνοθάλασσα του Ωρωπού έχουν καταγραφεί 180 είδη πουλιών μερικά από τα οποία αρκετά σπάνια. Τον χειμώνα την επισκέπτονται μεγάλοι αριθμοί από καστανοκέφαλους γλάρους (μέχρι και 3.500 πουλιά), ενώ από την άνοιξη γεμίζει από κοπάδια σταχτοτσικνιάδων που σταθμεύουν για λίγο εδώ. Επίσης σημαντικά είναι τα κοπάδια των αργυροτσικνιάδων αλλά και οι αφίξεις των φοινικόπτερων. Άλλα κοινά παρυδάτια πουλιά που συναντώνται στην περιοχή είναι λευκοτσικνιάδες, κρυπτοτσικνιάδες, χαλκόκοτες, αβοκέτες, χουλιαρομύτες, πρασινοκέφαλες πάπιες, βαρβάρες, γκισάρια, σουβλονούρες, καπακλήδες, καλαμοκανάδες, πετροτρουλίδες, βροχοπούλια, αργυροπούλια, ακτίτες, λασπότρυγγες, κοκκινοσκέλιδες, αλκυόνες, λεπτόραμφοι γλάροι, πολλά είδη από γλαρόνια, αλλά και αρπακτικά όπως καλαμόκιρκοι, βαλτόκιρκοι, γερακίνες, μαυροκιρκίνεζα, πετρίτες και κουκουβάγιες. Στον Ωρωπό έχει διαπιστωθεί ακόμα και η ολιγοήμερη στάθμευση του εξαιρετικά σπάνιου γερανού.
OXALIS CURNICULATA
Η οξαλίδα ή ξινήθρα είναι γνωστό ζιζάνιο των ελαιώνων στην νότιά Ελλάδα . Oxalis Curniculata είναι το επιστημονικό της όνομα . Δυσεξόντωτο ,λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας των τρυφερών βλαστών του σε κάλιο, δεν βόσκεται από τα ζώα παρα μόνο αφού ξεραθεί και τα τοξικά συστατικά του μεταφερθούν στο υπόγειο. Ένα χρήσιμο ζιζάνιο, αφενός επειδή περιορίζει άλλα δυσκολότερα ,αφετέρου για την χρησιμότητα του στη μελισσοκομία. Τα κίτρινα λουλούδια της κλείνουν τη νύχτα ενώ ανοίγουν τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες προσελκύοντας τις μέλισσες προσφέροντας τους γύρη.
Iphigeneia at Aulis
Ραντεβού για επαγγελματικό γεύμα στην Παραλία Αυλίδας στην εξαιρετική ψαροταβέρνα ''Ο Μιχάλης',' ένα μεσημέρι Τρίτης και οι εικόνες που σχηματίζει η εγγύτητα της Εύβοιας με τους ορεινούς τις όγκους μαγευτικές. Αποφασίζω να κάνω μια βόλτα έως την θέση του Φάρου και να καθυστερήσω τους συνδαιτυμόνες μου για λιγο βγάζοντας μερικές φωτογραφίες. Η στιγμή μοναδική , γαλήνια . Η ησυχία του σημείου , αναλγητική για την ψυχή και τον νού. Δύο άνθρωποι σαν πίνακες στο παραθαλάσσιο οικιστικό σύμπλεγμα, ψαρεύουν στην ακροθαλασσιά . Εικόνες πραγματικά διαλογιστικές. Απέναντι η παραλία Μπουρτζί με το μικρό επιθαλάσσιο φρούριο της, πάνω στην χθαμαλή γλώσσα της Ευβοικής ακτής . Προφανής σκοπός του κάστρου η επιτήρηση του Στενού της Αυλίδας. Σημείο επικίνδυνο για την ναυσιπλο'ί'α λόγω του μικρού βάθους του και των θαλάσσιων ρευμάτων του Ευρίπου. Στα νότια πρόσγεια στα οποία βρίσκομαι, η αμμώδης γλώσσα της Αυλίδας σημαίνεται από τον φάρο του Π.Ν που στέκει απαστράπτον κατάλευκος και περιποιημένος με την γαλανόλευκη στην βορειοανατολική του γωνία
Το σημείο συγκέντρωσης και εκκίνησης του στόλου των Αχαιών για τον τρωικό πόλεμο ήταν η Αυλίδα που βρίσκεται στους «κοίλους μυχούς» (Ευριπ., Ιφιγ. εν Αυλίδι, στ. 1600) της βοιωτικής ακτής του νότιου ευβοϊκού κόλπου, απέναντι από τη Χαλκίδα. Στη μνήμη μας είναι χαραγμένη η τραγικότητα σε σχέση με την Αυλίδα. Εκεί ο αρχηγός της τρωικής εκστρατείας Αγαμέμνων υποχρεώθηκε από θεϊκό χρησμό να θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια στο ιερό της Αυλιδείας Αρτέμιδος προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος για να γίνει δυνατή η αναχώρηση του στόλου.
Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι το αρχαίο αυτό ιερό της Αρτέμιδος υπάρχει και ότι μπορεί κανείς να το επισκεφθεί; Οτι μπορεί ένα πρωινό να πάρει την οικογένειά του, την Ιλιάδα του Ομήρου και την τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και να διαβάσει αποσπάσματα από τα έργα αυτά μπροστά στον ναό της Αρτέμιδος όπου έγινε η φοβερή αυτή, μυθική μεν, φριχτή δε, πράξη;
Οταν αποφασίσει κανείς να επισκεφθεί τον χώρο, θα αντικρίσει καθώς πλησιάζει δύο πανέμορφους φυσικούς όρμους, το Μεγάλο Βαθύ και το Μικρό Βαθύ. Στους όρμους αυτούς πρέπει να φανταστεί αγκυροβολημένα τα χίλια πλοία που αποτελούσαν τον στόλο των Αχαιών. Το ιερό της Αρτέμιδος βρίσκεται στο Μικρό Βαθύ. H πρόσβαση είναι μάλλον δύσκολη διότι η διαδρομή είναι περίπλοκη. Οι δε πινακίδες που υπάρχουν δεν είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικές. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται μέσα σε βιομηχανική περιοχή. Στο Μικρό Βαθύ βρίσκεται από το 1928 εργοστάσιο τσιμέντων και στο Μεγάλο Βαθύ υπάρχουν εγκαταστάσεις ναυπηγείων και εργοστάσιο χημικών. Πώς ανακαλύφθηκε ο ναός της Αρτέμιδος; Τυχαία, όταν, το 1941, με διαταγή των γερμανικών αρχών κατοχής, έγιναν έργα διαπλάτυνσης της αγροτικής οδού που συνέδεε το εργοστάσιο με το σημερινό χωριό Βαθύ, προκειμένου να επιταχυνθεί η μεταφορά τσιμέντων στο αεροδρόμιο της Τανάγρας. Τότε λοιπόν, σε απόσταση περίπου 600 μέτρων από το εργοστάσιο, ανακαλύφθηκαν ο ναός της Αρτέμιδος και τα μαρμάρινα γυναικεία αγάλματα ιερειών και της ίδιας της θεάς που φυλάσσονται σήμερα στο μουσείο της Θήβας. Οπως μας πληροφορεί ο αρχαιολόγος ανασκαφέας I. Θρεψιάδης (Πρακτ. της Αρχ. Εταιρείας 1956, σ. 96) «η ανασκαφή εκείνη, διαρκέσασα μόλις ολίγας ημέρας και διακοπείσα διά την δυστυχίαν των καιρών, επανελήφθη δαπάναις της Αρχαιολογικής Εταιρείας εν έτει 1956». H ανακάλυψη του ιερού της Αρτέμιδος έλυσε οριστικά το πρόβλημα της τοπογραφικής του ταύτισης καθώς και της αρχαίας πόλεως της Αυλίδας που εκτεινόταν μεταξύ των δύο όρμων. Την πλήρη εικόνα του αρχαιολογικού χώρου την οφείλουμε στον I. Θρεψιάδη ο οποίος ανέλαβε την ανασκαφή κατά τα έτη 1956 και 1958-61. Αναλυτικό φωτογραφικό ρεπορτάζ όμως θα πραγματοποιήσω μιαν άλλη στιγμή γιατί τώρα με περιμένει ένα λουκούλλειο γεύμα.
THE TUGBOAT
Φεύγοντας από Αυλίδα και παίρνοντας το παραθαλάσσιο επαρχιακό δρόμο που περνάει από πλείστους οικισμούς, για να καταλήξω πίσω στους Αγίους Αποστόλους ,είχα παρέα μου και συντροφιά μου, παράλληλη πορεία ,την αργοσυρτη ρυμούλκηση ενός πλοίου την οποία και αποθανάτιζα προοδευτικά κάνοντας διαδοχικές στάσεις στο δρόμο μου.
THE RELATING
Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα. Η ανάγκη του ''συσχετίζεσθαι'' είναι άλλη μία βιολογική ανάγκη σαν αυτή της πείνας και της δίψας και συνίσταται στην ανάγκη για εγγύτητα ή απόσταση και στην κυριαρχία η υποταγή με τους συνανθρώπους μας .Οι άνθρωποι σταθερά και ασυνείδητα ,τείνουν να αποκtήσουν μία ή περισσότερες απ΄αυτές τις καταστάσεις ή να ικανοποιήσουν μία ή περισσότερες από αυτές τις μορφές σχέσεων. Η ισορροπία ανάμεσα τους μας δίνει και τις υγιείς και ισορροπημένες , μη τοξικές σχέσεις που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη όλοι μας , αρωγοί αναντικατάστατοι στις ευχαριστες και δυσαρεστες εμπειριες της ζωής.
Πόσο εύκολο είναι, άραγε, να επικοινωνήσουμε, να συν-αισθανθούμε, και εν τέλει να «σχετιστούμε» πραγματικά; Ποιος ο ρόλος των συστημάτων εντός των οποίων μεγαλώσαμε; Μιλάμε για κοινωνία, οικογένεια, σχολείο, οικονομία κ.α. Είναι όλα συστήματα. Και ένα σύστημα απαιτεί σχέσεις πάνω στις οποίες βασίζεται και λειτουργεί. Η ανάγκη για διαπροσωπικές σχέσεις και ανθρώπινη επικοινωνία αποτελεί σήμερα ίσως το μεγαλύτερο ζητούμενο των ανθρώπων. Η κοινωνία μας, λοιπόν, μάλλον βρίσκεται σε μια θέση κρίσης «ύπαρξης», πέρα από τη ρεαλιστική οικονομική. Η επίλυση μιας κρίσης προυποθέτει, ίσως, αλλαγές στα νοήματα που έχουμε δώσει στις ζωές μας…Η δύναμη της Εικόνας δυστυχώς έχει γιγαντωθεί σε περιόδους που η κοινωνία άρχιζε να εμπλέκει ζητήματα αποδοχής και απόρριψης μέσα στη προσπάθεια να παραμένει η ίδια προστατευμένη, δυνατή και…αποδεκτή. Θωρακισμένη μέσα σε κανόνες και αξίες που οριοθετούν – όχι το φυσιολογικό από το «τρελό», όπως σε άλλες εποχές – αλλά το αποδεκτό από το απορριπτέο.Οι άνθρωποι πλέον θα αναζητήσουν βοήθεια γιατι ξαφνικά νιώθουν ανασφάλεια και φόβο για το αν είναι αποδεκτοί ή όχι (από γονείς, φίλους, σύζυγο ή εραστή…), με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται έτσι και οι ουσιαστικές «σχέσεις» που (φυσιολογικά) στηρίζονται σε εμπιστοσύνη και αποδοχή, αποδοχή χωρίς όρους και πέρα από εξιδανικευμένες Εικόνες… Η Eικόνα, λοιπόν, άρχισε να αποκτά όλο και μεγαλύτερη εξουσία και να αποτελεί ένα βασικό κριτήριο για την ενδεχόμενη αποδοχή ή απόρριψη. Τώρα που η Εικόνα της κοινωνίας έχει αρχίσει να καταρρίπτεται -πρώτα από την ίδια – τι γίνεται; Πώς ένα «βασικό» κριτήριο χάνεται ξαφνικά; Πως ο σύγχρονος άνθρωπος θα κρίνει αν είναι αποδεκτός ή όχι από τους Άλλους όταν το ίδιο το «αλάνθαστο κριτήριο», όταν δηλαδή η Εικόνα της ίδιας της κοινωνίας ξεκίνησε να «γκρεμίζεται» και να απομυθοποιείται…; Το «σχετίζεσθαι» (επί της «ουσίας»< ρ. «ειμί», είμαι – παρά «φαίνομαι») είναι τελικά ένα κύριο πρόβλημα των καιρών μας, αλλά συγχρόνως και η μοναδική ίσως λύση…Η αναζήτηση της ανθρώπινης επαφής, της κατανόησης, της φροντίδας και της αλληλεγγύης είναι ίσως μια από τις όμορφες – κατα τη γνώμη μου – και μή αυτοκαταστροφικές διεξόδους (γιατί υπάρχουν και οι αυτοκαταστροφικές!) εντός κάποιων κοινωνικών καταστροφών που μπορεί να βιώνουμε, ο καθένας με τον μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο του…
DERELICTION
Στην αντιδιαστολη του ''συσχετίζεσθαι'' η εγκατάλειψη , η ερήμωση , η ερείπωση, .......υλική ή πνευματική, φυσική η ψυχική....
