ΜΟΤΟΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΜΟΤΟΔΙΑΔΡΟΜΗ ΝΟΥΜΕΡΟ 1 !!! Από την πατρογονική μας εστία τη Δογρή Τριχωνίδας , παίρνουμε κατεύθυνση ανηφορική προς το όρος Παναιτωλικό και τις Ανατολικές υπώρειες του , προς το χωριο Καλλιθεα και με τελικό προορισμό το Λαμπίρι Αιτωλοακαρνανίας. Από εκεί ακολουθεί ένα πανέμορφο τμήμα της διαδρομής , αυτό του διάσελου των δύο κορυφών ( Αραποκέφαλα και Τούμπα ) που ακούν στην ονομασία Αραποκέφαλα, Από εκεί περνά ο δρόμος που ανηφορίζει από το Λαμπίρι μέχρι το υψόμετρο των 1.400 μέτρων, και έπειτα κατηφορίζει προς Προυσό, αποτελώντας ίσως το πιο γνωστό και ομορφότερο πέρασμα από την Αιτωλοακαρνανία στην Ευρυτανία. !!! Τα Αραποκέφαλα και η Τούμπα είναι κορυφές του Παναιτωλικού όρους , εκεί που ο δυτικός κλάδος του βουνού ενώνεται με τον ανατολικό.

Η συνέχεια είναι μια διαδρομή αρκετά ''εμπορική'' στους λάτρεις της μοτοσυκλέτας . Είναι το τμήμα Προυσός - Μεγαλο Χωριο Ευρυτανίας. Απο το τελευταιο αντί να παμε Καρπενήσι και από εκεί προς Κρίκελλο , μπορείτε να κάνετε μία εναλλακτική διαδρομή προς τα χωριά Κλαυσί ( Η ονομασία του σύμφωνα με την παράδοση προήλθε από τον κλαυθμό = κλάμα και τα δάκρυα που χύθηκαν από τους κατοίκους που επέζησαν μετά την τρομερή καταστροφή του, πιθανώς από τους Γαλάτες του Βρένου το 279 π.Χ.) - Μουζιλο - Συγκρελλο ( τμηματα C και D στον χάρτη ),κυκλώνοντας έτσι την βορεια πλευρα του ορους Καλιακούδα και συγκεκριμένα στους πρόποδες του όρους Κώνισκος, σε υψόμετρο 780 μέτρων και κοντά στις ανατολικές όχθες του Καρπενησιώτη ποταμού. Από εκεί συνεχίζετε προς Κρίκελλο, είναι ορεινό χωριό του νομού Ευρυτανίας. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.120 μέτρων στην ανατολική πλευρά του όρους Καλιακούδα, κοντά στις πηγές του Κρικελλοπόταμου (ή Κρικελλιώτη), και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Ελλάδας. Η συνέχεια είναι προς το χωριό Δομνίστα. Αναφέρεται ότι το όνομά της προέρχεται από την Ντομνίστα, κόρη της αρχόντισσας Ντόμνας, από τον καιρό των Φράγκων ιπποτών. Σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του χωριού είναι η κήρυξη του ένοπλου αγώνα κατά των Γερμανών από τον Άρη Βελουχιώτη, ηγέτη του ΕΛΑΣ, του αντάρτικου σώματος του EAM, το 1942.

Απο την Δομνίστα η κατεύθυνση είναι προς την Ευηνολίμνη και το χωριό Αράχοβα. Το χωριό είναι κτισμένο στις νοτιοδυτικές πλαγιές του βουνού Κοκκινιάς, στα σύνορα των νομών Αιτωλοακαρνανίας και Ευρυτανίας, με θέα την τεχνητή λίμνη και τα στενά του Ευήνου (Φίδαρη) ποταμού, συνορεύοντας δυτικά με το Νεοχώρι και ανατολικά με την Κλεπά. Όλη η διαδρομή είναι ορεινή ( 1000-1400μ υψομετρο ) μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Προσοχή στον δρόμο που λόγω του δριμυ χειμώνα που επικρατεί στην περιοχή , είναι γεματος λακούβες και με πολλες φθορές.

Αφού κατηφορίσουμε προς το φράγμα του Εύηνου καταλήγουμε στο χωριο Αγιος Δημητριος. Από εκεί μπορεί κανείς να φτάσει στο χωριό Πλάτανος μέσω δύο διαδρομών. Από το χωριό Περίστα ή το χωριό Καστανιά και το Χάνι του Λιόλιου

Ο Εύηνος, ή Φίδαρης, γνωστός από την Μυθολογία σαν πέρασμα του Ηρακλή και της Δηιάνειρας, πήρε το όνομα του από τον βασιλιά Εύηνο. Ο ποταμός πηγάζει από τα Βαρδούσια και εκβάλλει στον Πατραϊκό κόλπο. Έχει έντονη παραποτάμια βλάστηση αλλά όχι τόσο μεγάλη παροχή νερού, η οποία μάλιστα το καλοκαίρι μειώνεται ή διακόπτεται τελείως. Το φράγμα του Αγ. Δημητρίου που ολοκληρώθηκε εκεί το 1995 έπαιξε ρόλο στο να χαμηλώσει ακόμα περισσότερο η στάθμη του ποταμού αλλά και στο να εκτραπεί το νερό με σήραγγα στο Μόρνο και να αποφύγει η Αθήνα τον κίνδυνο λειψυδρίας. 

Η χαράδρα του Ευήνου (Πόρος – Μπανιά), συνολικού μήκους περί τα 9 χιλιόμετρα, ξεκινάει από τη γέφυρα του Πόρου και καταλήγει στο Χάνι Μπανιά.

Η γέφυρα του Πόρου βρίσκεται σε ένα νευραλγικό σημείο του ποταμού, στο τέλος της απλοχωριάς που σχηματίζεται κατά το διάβα του ποταμού από τη μεσαιωνική γέφυρα της Αρτοτίβας και μετά ως τη θέση της γέφυρας του Πόρου. Η θέση αυτή βρίσκεται ακριβώς στο στόμιο του στενού φαραγγιού που σχηματίζεται από εκείνο το σημείο και μετά ανάμεσα στους πρόποδες του βουνού Ανάληψη, από την πλευρά του Θέρμου και του βουνού Ριγάνι, από την πλευρά της Ναυπακτίας και συνεχίζεται ως εκεί που αρχίζει το επόμενο πλάτωμα του ποταμού, το οποίο φτάνει ως λίγο πιο κάτω στη θέση Χάνι Μπανιά, όπου βρίσκεται η μεταλλική γέφυρα επί του πιο κεντρικού δρόμου που συνδέει τις περιοχές του Θέρμου και της Μακρυνείας με τη Ναύπακτο.

Στην χαράδρα αυτή διεξάγονται πλήθος αθλητικών δραστηριοτήτων. Κατ' αρχήν, λόγω του μεγάλου ύψους της γέφυρας από την κοίτη του ποταμού (15 μέτρα), αυτή χρησιμοποιείται για την πραγματοποίηση Rappel. Ακόμη, η γέφυρα αποτελεί το σημείο εκκίνησης διαδρομών Rafting και kayak, όπως και πεζοπορικών διαδρομών μέσα από το ποτάμι.

Κάτω από ένα πυκνοφυτεμένο από έλατα, γαύρα, μηλιούς, κρανιές και κέδρα δάσος σε υψόμετρο 875 μέτρα, ο Πλάτανος ατενίζει το όρος «Ξεροβούνι», ύψους 1.575 μέτρων, του οποίου οι πλαγιές καλύπτονται από θαμνώδεις πρίνους και κέδρους και από λίγα έλατα.

Αιτία της πρώτης κατοίκησης του Πλατάνου, που εικάζεται ότι έγινε το 17ο αιώνα, φαίνεται ότι ήταν το δύσβατο της περιοχής που πρόσφερε ασφάλεια απ' τις με πολεμικές συγκρούσεις, Τούρκων, Ενετών και αρματολών, καθώς και τις επιδρομές ληστών και πειρατών που έπλητταν την ευρύτερη περιοχή.

Οι κάτοικοι του Πλατάνου του περασμένου αιώνα εξασκούσαν πολλά επαγγέλματα. Παράλληλα, το πνευματικό επίπεδο του Πλατάνου ήταν υψηλό. Στην ευρύτερη περιοχή ήταν γνωστό ως το «χωριό των γραμμάτων» με καθηγητές, γιατρούς κ.λ.π. Στην πλειοψηφία τους, όμως, οι κάτοικοι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Επίσης στον Πλάτανο άνθισε η αμπελοκαλλιέργεια, η εκτροφή μεταξοσκώληκα και η μελισσοκομία. Σήμερα ο ενεργός πληθυσμός του Πλατάνου αποτελείται κυρίως από δημόσιους υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες και ελάχιστους γεωργούς και κτηνοτρόφους. Το χωριό είναι πυκνοκτισμένο και γεμάτο από λιθόστρωτα σοκάκια.

Κράβαρα ονόμαζαν από τα χρόνια της επανάστασης του 1821 και τους κατοίκους τούτης της περιοχής Κραβαρίτες, την άγονη ορεινή περιοχή της επαρχίας Ναυπακτίας στην Αιτωλοακαρνανία. Σαράντα πέντε χωριά πνιγμένα στο πράσινο ανάμεσα από κοφτερές βουνοκορφές, διαολοστροφές, και δρόμους που κρέμονται πάνω από θεόρατες χαράδρες. Αφθονία από νερά, πλούτος από μονοπάτια, παλιά καφενεία, εκκλησάκια, γεφύρια και ιστορικά χάνια. Σύμφωνα με την τοπική και ηρωική παράδοση, και την παραδοχή του Αγγελοκαστρίτη συγγραφέα Νίκου Μπούτβα τα Κράβαρα ονομάστηκαν έτσι από την πολεμική κραυγή των παλληκαριών τους, στις μάχες τους με τους Τούρκους "κάρα βαράτε" δηλαδή χτυπάτε τους στο κεφάλι.

 Στα χρόνια του αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού απ' τους Τούρκους, τούτοι οι πανέξυπνοι Κραβαρίτες είχαν αναγάγει τη ζητιανιά σε βιοποριστική επιστήμη και πλουτισμό. Όπως μας πληροφορεί απ' την εποχή εκείνη ο Γάλος πρόξενος για δυό χρόνια απέναντι στην Πάτρα, και περιηγητής «Πουκεβίλ», ο οποίος έγραψε, ότι η ζητιανιά των Κραβαριτών, ήταν γι' αυτούς πηγή ανεξάντλητου πλούτου. Με διάφορα τεχνάσματα δημιουργούσαν προσωρινή αναπηρία και με κατάλληλες ασκήσεις κατάφερναν να εμφανίζονται σαν πραγματικοί ανάπηροι. Γνωστός και μη εξαιρετέος «Ο Ζητιάνος» του Α. Καρκαβίτσα, όπου ο πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος από έναν παμπόνηρο ζητιάνο από τα Κράβαρα.

Έτσι παραμορφωμένοι, αποτρόπαιοι, αηδιαστικοί, πανέτοιμοι για κάθε ντροπή, οι Κραβαρίτες κατέβαιναν απ' τον τόπου τους και σκορπίζονταν σε όλες τις κατευθύνσεις, όπου τους οδηγούσε η κατεργαριά, για να προκαλέσουν τον οίκτο των φιλανθρώπων και να συγκεντρώσουν ελεημοσύνες. Τους έβλεπες ρακένδυτους στις εισόδους των χωριών και των πόλεων να γυρίζουν και να ζητιανεύουν. Να πιάνουν ένα αγκωνάρι και ν' απλώνουν το χέρι σε κάθε διαβάτη. Κι έτσι πάντοτε συγκεντρώνονταν ένα γερό κομπόδεμα για τους ιδιότυπους αυτούς «ελεύθερους» επαγγελματίες, αρκετό για να εξασφαλίσουν, σαν αρχοντάδες, καλά γεράματα. Μάλιστα, όπως σημειώνει στα γραφτά του ο « Πουκεβίλ», δεν ήταν σπάνιες οι πολυτέλειες στα σπίτια των επιτυχημένων ζητιάνων, οι οποίοι αποκαλούνται πλέον "άρχοντες" και υπηρετούνταν μάλιστα και από τα πρώην ξεπεσμένα αφεντικά τους. Εκείνο όμως που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι ότι ετούτοι οι «μπολιάρηδες» ζητιάνοι, οι πολυμήχανοι τούτοι Κραβαρίτες, κατάφερναν να μπαίνουν με τον τρόπο τους προκαλώντας τον οίκτο, στο Τουρκικό στρατόπεδο στην πολιορκία του Μεσολογγίου, ζητιανεύοντας με αμίμητη ευκολία και δεξιοσύνη, και ν' υποκλέπτουν πολύτιμες πληροφορίες για τις κινήσεις του οχτρού, που κατά γράμμα μετέφεραν μετά στους πολιορκημένους. Έτσι ήταν τεράστια η προσφορά τους στον αγώνα του έθνους για τη λευτεριά του, κάτι που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ για τούτη την υπέροχη τη φάρα του τόπου μας από την ιστορία. 

Η λίμνη Καστρακίου είναι τεχνητή λίμνη κοντά στα χωριά Καστράκι και Μπαμπαλιό της Αιτωλοκαρνανίας, πάνω στην κοίτη του ποταμού Αχελώου στην περιοχή συμβολής του με τον παραπόταμο Ίναχο. Η έκταση της επιφάνειας της λίμνης που έχει δημιουργηθεί είναι 28 τ.χλμ. και περιέχει 1.000.000 m³ νερό. Τα νερά σκέπασαν σχεδόν όλο τον τόπο απ΄ τα χωριά Μαλατέικα και Μπαμπαλιό, οι κάτοικοι σχεδόν όλοι υποχρεώθηκαν σε αναγκαστική μετανάστευση, μικρό όμως τμήμα απ΄ αυτούς ανασυγκρότησε οικισμούς σε παραλίμνιες περιοχές. Το φράγμα της λίμνης έχει ύψος 95 μέτρα, μήκος 530 μέτρα και το πάχος στην βάση του είναι 380 μέτρα, και εκεί υπάρχει υδροηλεκτρικός σταθμός της ΔΕΗ. 

Στην ευρύτερη περιοχή μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα άγρια άλογα του Πεταλά στην περιοχή Λεπενού. Τα άλογα αυτά αφέθηκαν ελεύθερα πριν 30-40 χρόνια στην περιοχή των υψωμάτων του Πεταλά και με τα χρόνια επανήλθαν σε μια άγρια κατάσταση.

Η λίμνη Κρεμαστών είναι η μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη της Ελλάδος. Δημιουργήθηκε μετά την κατασκευή του φράγματος των Κρεμαστών το 1965 από τη συσσώρευση υδάτινων όγκων των ποταμών Αχελώου, Αγραφιώτη, Ταυρωπού και Τρικεριώτη. Η τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε έχει χωρητικότητα 4.750.000.000 m³ νερού.

Η λίμνη βρίσκεται ανάμεσα στους νομούς Αιτωλοακαρνανίας και Ευρυτανίας οι οποίοι ενώνονται μέσω της Γέφυρας της Επισκοπής. Σε άλλο σημείο υπάρχει και η Γέφυρα της Τατάρνας κοντά στο ομώνυμο μοναστήρι που ενώνει και πάλι τους δύο νομούς.

Στη λίμνη Κρεμαστών πραγματοποιούνται καθημερινά πρωί -απόγευμα ξεναγήσεις εν πλω με καραβάκι, δωρεάν, σε διαφορετικές διαδρομές στο πλαίσιο προγράμματος για την ανάδειξη των Ελληνικών Φιόρδ, στο οποίο συμπράττουν οι Περιφέρειες Δυτικής Ελλάδας και Στερεάς Ελλάδας και οι Δήμοι Αγρινίου, Αγράφων, Αμφιλοχίας και Καρπενησίου για την ανάδειξη της λίμνης των Κρεμαστών.

Με την κατασκευή της λίμνης βυθίστηκαν:

• Η πηγή της Μαρδάχας, η μοναδική πηγή του Αχελώου κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
• Το βυζαντινό μοναστήρι της Επισκοπής
• Το γεφύρι του Μανόλη που για περισσότερα από 400 χρόνια συνέδεε τις δύο όχθες του ποταμού Αγραφιώτη.
• Η ιστορική μονοκάμαρη γέφυρα της Τατάρνας.
• Τα χωριά Επισκοπή, Άγιος Βασίλειος και Σίδερα Τριχωνίδας.

Το όνομα του χωριού προέρχεται από τη σιδερένια γέφυρα Μπανιά, τύπου "Μπέλεϋ" (Bailey Bridge) και μήκους 50 μέτρων, που ανακατασκευάσθηκε το 1948, με σκοπό να συνδέει τη Ναυπακτία με την Τριχωνίδα και υπήρξε βασική υποδομή της περιοχής[ 

Ο οικισμός Χάνι Μπανιά αποτελεί σημείο αναφοράς επί της διαδρομής Ναύπακτος – Θέρμο, καθώς εδώ υπάρχει Πάρκο Αναψυχής Υπαίθριων Εναλλακτικών Δραστηριοτήτων, ιδανικός προορισμός για τους επισκέπτες που είναι λάτρεις Rafting, Kayak, Mountain Bike, Rappel, Αναρρίχηση, Τοξοβολία, Ιππασία, Πεζοπορία, Flying Fox, ή απλά για όποιον θέλει να απολαύσει το φαγητό του δίπλα στη δροσιά του ποταμού.

Εδώ, απ' την πλευρά του Δήμου Θέρμου, βρίσκεται και το Εθνικό Προπονητικό Κέντρο Σλάλομ (Κανόε – Καγιάκ), η μοναδική υποδομή του είδους στη χώρα στο φυσικό της χώρο, σε ποτάμι, όπου διοργανώνονται κατά διαστήματα αγώνες από οργανωμένες ομάδες.

Το χάνι του Λιόλιου, αποτελεί αναντίρρητα ένα από τα ιστορικότερα χάνια του νομού Αιτ/νίας και η ύπαρξη του χρονολογείται πριν το 1820. Βρίσκεται,στην ορεινή Ναυπακτία, στο Δήμο Πλατάνου, μεταξύ Πλατάνου και Αγίου Δημητρίου, σε υψόμετρο 1200μ.,περιστοιχισμένο από έλατα. Αρχικά απαρτιζόταν από δύο κτίρια ενώ γύρω στο 1920 χτίζονται και δύο νέα κτίρια.Λόγω της γεωγραφικής του θέσης υπήρξε πόλος έλξης, καταφύγιο και όαση, όλα αυτά τα χρόνια, για κάθε λογής ανθρώπους: κτηνοτρόφους που ξεκινούσαν με τα κοπάδια τους από τις πεδιάδες για τα πιο δροσερά βουνά την άνοιξη και με αντίστροφη πορεία το φθινόπωρο, αγωγιάτες που περπατούσαν μερόνυχτα για τις μεγάλες πόλεις με σκοπό να προμηθευτούν σιτάρι, λάδι, αλάτι και άλλα απαραίτητα είδη επιβίωσης, διαβάτες αποκλεισμένους από τα τερτίπια του χιονιά, γυρολόγους που πάσχιζαν να διαθέσουν την πραμάτεια τους, εμπόρους... Ένα ποτήρι κρασί, ένας μεζές στη λαδόκολλα, ένα λουκούμι, δυο -τρεις ώρες ύπνου στρωματσάδα, μία καλή κουβέντα ,ήταν αρκετά για να αναπληρώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν το κοπιαστικό τους ταξίδι.Πολλά είναι και τα ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με την ιστορία του χανιού. Σύμφωνα με την μαρτυρία του αείμνηστου Αντωνίου Λιόλιου, την περίοδο της επανάστασης του 1821,σε ένα από τα κτίρια του χανιού, είχε φιλοξενηθεί τραυματίας ο σπουδαίος αγωνιστής Γ. Καραϊσκάκης. Ιδιαίτερα γνωστή είναι και η ληστεία που σημειώθηκε γύρω στο 1920,με θύματα τα τέσσερα αδέρφια Κώστα, Γιάννη, Νίκο και Γιώργο Λιόλιο, οι οποίοι μόλις είχαν επιστρέψει από την Αμερική φέρνοντας μαζί τους ένα τεράστιο για την εποχή χρηματικό ποσό, που προσέλκυσε μία συμμορία ληστών. Μαρτυρίες υπάρχουν και για την ταραγμένη περίοδο του εμφυλίου.Σήμερα λειτουργούν ανακαινισμένα τα δύο κτίρια του χανιού(ως καφενείο-εστιατόριο και αίθουσα εκδηλώσεων) του Λιόλιου, τα οποίο μετά το θάνατο του Αντωνίου Λιόλιου (μπάρμπα-Αντώνη Λιόλιου), τελούν υπό την ιδιοκτησία του συνονόματου εγγονού του Αντώνη Λιόλιου και της συζύγου του Αμαλίας. Το άλλο κτίριο ,που αποτελούσε μαζί με τα παραπάνω το χάνι, δεν λειτουργεί πλέον και βρίσκεται υπό την ιδιοκτησία των παιδιών του Θωμά Κ. Αντωνόπουλου.Αν σας φέρει ο δρόμος προς το χάνι του Λιόλιου, μπορείτε να απολαύσετε κάθε λογής νοστιμιά: ψητό στον ξυλόφουρνο, κοκορέτσι, ψητά της ώρας, αγριογούρουνο στιφάδο, γίδα βραστή, ζυμωτό ψωμί, κρασί και τσίπουρο παραγωγής μας, νόστιμες παραδοσιακές πίτες και κάθε είδους γλυκά φτιαγμένα με μεράκι και αγνά υλικά .Η μαγευτική θέα του καταπράσινου τοπίου και η απόλυτη ηρεμία της φύσης θα σας αποζημιώσουν για την κούραση του ταξιδιού...!

Η λίμνη Εύηνου κατασκευάστηκε από φράγμα ανάμεσα στις περιοχές Αράχοβα, Άγιο Δημήτριο και Νεχώρι έτσι που τα νερά του ποταμού Εύηνου ή Φίδαρη και των παραπόταμων του συγκεντρώνονται στην τεχνητή αυτή λίμνη. Πρόκειται για χωμάτινο φράγμα που έχει ύψος 124 μ. και μήκος 640 μ. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον Ιούνιο του 1992 και τελείωσε τον Ιούλιο του 2001, σχηματίζοντας έτσι την Ευηνολίμνη χωρητικότητας 250 εκατ. κυβικά μ. και εμβαδού 3,5 χιλιάδων στρεμμάτων. Η λίμνη Ευήνου είναι τεχνητή λίμνη που συγκεντρώνει τα τελευταία χρόνια τα νερά από τον Εύηνο ποταμό για τις ανάγκες υδροδότησης της Αθήνας. 

Η Αμπελακιώτισσα είναι κτισμένη ανάμεσα σε δύο λόφους του όρους Άϊ-Λιάς (ύψος 1.450 μ.) απέναντι από το απόκρημνο Τσεκούρα (ύψος 1732 μ.)  Το χωριό χαρακτηρίζεται από τη πλούσια πανίδα και χλωρίδα του καθώς και τη ποικιλία βοτάνων (ρίγανη, χαμομήλι, τσάι, αγριομάραθο και άγρια ραδίκια). Στα νότια είναι ο χείμαρρος Κότσαλος και το άγριο φαράγγι του Κάκαβου με το πέτρινο γεφύρι του.

Οι κάτοικοι της Αμπελακιώτισσας ήταν ονομαστοί παλιότερα για τους ραφτάδες που γύριζαν στην ευρύτερη περιοχή των Κραβάρων και της Ρούμελης και έραβαν τα "ελληνοσκούτια". Αρκετοί επίσης ασχολούντο με τη χρυσοχοΐα, αργυροχοΐα και ξυλογλυπτική, με γνωστότερους την ηπειρώτικης καταγωγής οικογένεια Δαμιανού. Εξ΄ αιτίας της ύπαρξης των πολλών εργαστηρίων, το χωριό παλιότερα ονομαζόταν "Αργαστήρια"[2][3]. Ο Γάλλος περιηγητής Φρανσουά Πουκεβίλ την κατονομάζει στον κατάλογο των χωριών της περιοχής Κραβάρων να κατοικείται από 10 οικογένειες[4].

 Η Αμπελακιώτισσα μέχρι το 1927 ονομαζόταν Κοζίτσα. Τη χρονιά εκείνη μετονομάστηκε σε Καστρί[5] και έναν χρόνο αργότερα πήρε το σημερινό της όνομα[6] από το μοναστήρι της, γνωστό και σαν Ιερά Μονή Αμπελακιώτισσας ή Παναγία Αμπελακιώτισσα. Η αρχική τοποθεσία του χωριού ήταν νοτιοδυτικότερα της σημερινής, στη τοποθεσία "Καστρί", κοντά στη γέφυρα του Κότσαλου, όπου βρέθηκαν αρχαία ευρήματα και παραμένουν τα ερείπια τεσσάρων ναών (Άγιος Βασίλης, Άγιος Παντελεήμων, Άγιος Ιωάννης και Αγία Τριάδα)[2].

Ιερά Μονή Αμπελακιώτισσας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μοναστήρι, που αποκαλείται και "Κιβωτός της Ναυπακτίας", ιδρύθηκε το 1456 μετά την εύρεση της εικόνας της Θεοτόκου κάτω από τη βελανιδιά που υπάρχει πίσω από το ιερό του ναού. Η εικόνα αυτή σύμφωνα με την παράδοση προέρχεται από τα Αμπελάκια Θεσσαλίας, όταν τα λεηλάτησαν οι Τούρκοι μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Από το 1475 στην μονή φυλάσσεται λάρνακα με το δεξί χέρι του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος υπήρξε πρώτος επίσκοπος της Σμύρνης. Άλλο αξιόλογα αφιερώματα θεωρούνται η λατρευτική εικόνα της Παναγίας, ο χρυσοκέντητος επιτάφιος (1735), το ξυλόγλυπτο τέμπλο (1871 – 1874), η αργυρή λειψανοθήκη (1470) και το καθολικό της μονής με τα διακοσμητικά λιθανάγλυφα (1847)[2]

Η λίμνη Στράτου είναι τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε με φράγμα στον ποταμό Αχελώο, και ανήκει στον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Βρίσκεται στο 9ο χιλιόμετρο της Ε.Ο. Αγρινίου – Άρτας. Η λίμνη κατασκευάστηκε από την ΔΕΗ το 1991 .Ο ταμιευτήρας του μικρού αρδευτικού φράγματος, κάτω από το φράγμα Στράτου, έχει παραχωρηθεί στην Ελληνική Ομοσπονδία Θαλάσσιου Σκι και λειτουργούν σήμερα εγκαταστάσεις του Εθνικού Κέντρου Θαλασσίου Σκι.

Η παρόχθια βλάστηση, η εναλλαγή χρωμάτων και ο πλούτος του οικοσυστήματος μετέτρεψαν τον τόπο από έργο ενέργειας και άρδευσης σ' έναν από τους πλουσιότερους υδροβιότοπους της χώρας.

Η Λίμνη Στράτου βρίσκεται στο 9ο χιλιόμετρο της Ε.Ο. Αγρινίου – Άρτας. Η λίμνη κατασκευάστηκε από την ΔΕΗ το 1991 και αποτελεί το Εθνικό Κέντρο Θαλάσσιου Σκι της Ελληνικής Ομοσπονδίας.

Το τοπίο που έχει δημιουργηθεί είναι μοναδικό και η επίσκεψη στη λίμνη και στα υπέροχα παραλίμνια χωριά της ανταμείβει τον επισκέπτη.

Καστρακι Παραδοσιακος Οικισμός το 2011 ....Σημερα σε πληρη εγκαταλειψη και οριστικα κλειστό , παρατημενο και λεηλατημένο