en-ΑΤΤΙΚΟΒΟΙΩΤΙΑ Η ΤΟΣΚΑΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σάββατο πρωί αγουροξυπνημένος και φτιάχνοντας καφέ περίμενα την έλευση της κακοκαιρίας Barbara. Όλη την εβδομαδα τα μετεωρολογικά δελτία ενημέρωναν συνεχώς για τον πιθανό χρόνο άφιξης της. Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις από Κυριακή πρωί θα άρχιζαν οι χιονοθύελλες και στην ευρύτερη περιοχή της Αττικοβοιωτίας .

Ο καιρός προς το παρόν δεν προμήνυε ακόμα την κακοκαιρία . Αραιές συννεφιές στον ορίζοντα, καλή θερμοκρασία για την εποχή ,ένα ωραίο πρωινό , ήταν ότι έπρεπε για μια σύντομη εξόρμηση στην Τοσκάνη της Ελλάδας την Αττικοβοιωτια

Εδώ και καιρό είχα στο μυαλό μου μια περιηγητική εκκρεμότητα σε ένα τόπο γεμάτο ιστορία ,που κατοικήθηκε αδιαλείπτως από την αρχαιότητα εως σήμερα . Τα Δερβενοχώρια και πιο συγκεκριμένα την θέση Ραμπτώσα κοντά στον εγκαταλειμμένο οικισμό Δαφνούλα .

Πανακτία ονομαζόταν η "εν μεθοριοις της Αττικής και Βοιωτίας" - περιοχή του οροπεδίου των Δερβενοχωρίων , από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας . Από τους Κλασικούς χρόνους μέχρι τα χρόνια της Ρωμαϊκής κυριαρχίας η περιοχή ανήκε στους Αθηναίους, με το περίφημο κάστρο της Πανάκτου να δεσπόζει πάνω σε κωνοειδή λόφο με σπουδαία Γεωγραφική και στρατηγική θέση ( ύψωμα Παλιόκαστρο κοντά στο σημερινό χωριό Πράσινο ), βόρεια της Ελευσίνας και νοτιοανατολικά των Θηβών , με γύρω του διάσπαρτους πολλούς οικισμούς. Το οροπέδιο με το κάστρο της Πανάκτου, υπήρξε αιτία διαμάχης για την επικράτηση μεταξύ Αθηνών και Θηβών για πολλούς αιώνες και το 420 π.Χ. με δόλο το κατέλαβαν οι Θηβαίοι και κατέστρεψαν το κάστρο.

Τα Δερβενοχώρια είναι ένα σύνολο πέντε χωριών, τα οποία ανήκουν σήμερα στον νομό Βοιωτίας. Η λέξη Δερβένι ή Ντερβένι έχει τουρκική προέλευση (ντερβέν) και σημαίνει στενό πέρασμα μέσα από ορεινούς όγκους, κλεισούρα. Απλώνονται σε ένα ωραίο οροπέδιο, σε υψόμετρο 530 έως 570 μέτρων ,στα δυτικά της Πάρνηθας. Τα χωριά έμειναν απομονωμένα για πολλά χρόνια -ακόμα και στις αρχές του του 21ου αιώνα, η αίσθηση ήταν πως έκαναν άλμα στο χρόνο προς τα πίσω . Οι πέντε οικισμοί είναι η Πύλη, τα Σκούρτα, η Στεφάνη, το Πάνακτο και το Πράσινο. Στα Δερβενοχώρια και τα αξιοθέατα τους θα αναφερθώ αναλυτικότερα σε άλλο οδοιπορικό. Αν το ενδιαφέρον σας λοιπόν για άγνωστα (και πανέμορφα) τοπόσημα της περιοχής είναι αρκετά ισχυρό, ακολουθείστε με......!

Αναχώρηση για το οροπέδιο των Δερβενοχωρίων με κατεύθυνση προς Οινόφυτα , Άγιο Θωμά και Κλειδί. Έχω ήδη περάσει το βόρειο σύνορο της Αττικής, τη μεγαλοπρεπή Πάρνηθα και έχω φτάσει στις δυτικές παρυφές της στη Βοιωτία. Οδηγώ αργά στα καγκέλια του καλού ασφάλτινου δρόμου που είναι χαραγμένος πάνω στις απολήξεις, γεμάτες χαράδρες ,του ορεινού όγκου της στην βοιωτική γη. Φτάνοντας στο ομιχλώδες οροπέδιο των Σκούρτων παίρνω κατεύθυνση βορειοδυτική προς Πύλη και από εκει ακολουθώντας βατό χωματόδρομο κατηφορίζω στις ομαλές πλαγιές του οροπεδίου Φουσκινα , ανάμεσα στις κορφές Λιοφατεζα ανατολικά και Ψωριάρη δυτικά καταλήγοντας στα ερείπια του οικισμού φάντασμα της Δαφνουλας

Έχω μπροστά μου ένα βουκολικό τοπίο ,την κοιλάδα του Ασωπού ποταμού που θυμίζει τα τοπία της ιταλικής Τοσκάνης ,κρυμμένο σε απόσταση μόλις 1 ώρας από την Αθήνα.

Ακολουθώντας τις πινακίδες που έχει τοποθετήσει ο Δήμος ένας βατός χωματόδρομος με φέρνει στο γεφύρι του Ασωπού, τη γέφυρα Γκέλη όπως ονομάζεται χαρακτηριστικά

Μέσα στον πράσινο λιβαδότοπο, ένα πέτρινο, υπέροχο, μοναχικό γεφύρι, ενώνει τις όχθες του καταταλαιπωρημένου ιστορικού ποταμού. Τα θεμέλια του μπήκαν επί Τουρκοκρατίας, μεταξύ 1600 και 1700 . Περίπου έξι μέτρα ύψος, με μια αψίδα και δυο μικρές καμάρες. Η μεγάλη καμάρα - αψίδα και το τόξο του πέτρινου γεφυριού θυμίζουν την τεχνοτροπία των φημισμένων μαστόρων της Ηπείρου. Μια πραγματική έκπληξη να βλέπεις κάτι τέτοιο στην Αττική και όχι στα Ζαγοροχώρια. Ωστόσο, το γεφύρι της Δαφνούλας, στέκει πάνω από τα νερά του Ασωπού στην Βοιωτία, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πολύβουη πρωτεύουσα.!

Ενα τοπίο ειδυλλιακό, ιδανικό για μία σύντομη εξόρμηση .Όσοι το έχουν ανακαλύψει, εκμεταλλεύονται τη γαλήνη της φύσης για εκδρομή ή για μια απλή πεζοπορία. Άλλωστε , τριγύρω υπάρχουν άπειρα μονοπάτια σε καταπληκτικά πευκόφυτα τοπία - μην ξεχνάτε ότι το μέρος βρίσκεται στις παρυφές του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας- αλλά και δασικοί δρόμοι για οδηγηση εκτός δρόμου .Ένας άγνωστος κόσμος που μπορεί να τροφοδοτήσει τον φυσιολάτρη με περιπέτεια

Ένα αίσθημα πείνας στο στομάχι μου με αφύπνισε απο την βουκολική ραστώνη που με είχε υποβάλει η φαντασία μου . Βλέπετε εκείνη την στιγμή , περνούσαν μπροστά απο τα μάτια μου φουστανελοφόροι ποιμένες και στα αυτιά μου βέλαζαν τα ποίμνια που κατέκλυζαν τότε την περιοχή... Η πύλη απο την φαντασία στην πραγματικότητα εν τέλη ήταν ένας χωριάτικος φούρνος με φρέσκα αρτοποιήματα θεραπεία για το γουργουρητό που με «ξυπνούσε»! Κοντινότερο χωριό για κάτι τέτοιο η Δάφνη ...

Ανηφορίζω με το αυτοκίνητο μου προς τα ριζά του όρους Πάστρα . Εκεί στους πρόποδες του βουνού βρίσκεται το χωριό Δάφνη . Δαριμάρι παλαιότερα η ονομασία Δάφνη προήλθε από την απόφαση των κατοίκων του χωριού ν'αλλάξουν το παλιό όνομα του . Μέχρι το 1960 περίπου το χωριό αριθμούσε 500 κατοίκους, αλλά από τότε λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης προς την Αθήνα εγκαταλείφθηκε. Μάταια λοιπόν στριφογυρνούσα στους δρόμους του χωριού έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα ικανοποίησω την πείνα μου με φρέσκο ζεστό ψωμί . Πουθενά φούρνος . Περνάω δυο και τρεις φορές από το κεντρικότερο σημείο του χωριού ,τον βυζαντινό ΙN Παμμέγιστων Ιεραρχών ένα βυζαντινό ναό 900 ετών μια πνευματική όαση στην έρημο του κόσμου....ξαφνικά μια φιγούρα εμφανίζεται μπροστά μου μαυροντυμένη....μια ηλικιωμένη κυρία με κοιτάει επίμονα και παρατηρητικά . Το διαπεραστικό βλέμμα της ,η αλήθεια είναι ,με τρομάζει όποτε και κάνω εκ νέου μπρος- πίσω με το αυτοκίνητο μου ''Μα τι κακό μπορεί να σου κάνει μια αθώα γυναικούλα σε ένα έρημο χωριό στο όποιο κυκλοφορούν μόνο κότες και αδέσποτα σκυλιά ;''

Απαντάω στην μεταφυσική μου απορία αποφασίζοντας να μιλήσω στην ηλικιωμένη κυριούλα

-Γεια σας

«Γειαααααα σααας»

-Φούρνος υπάρχει στο χωριό ;

«Όχι παλικαρι μου ψωμί παίρνουμε από την Πύλη και δεν έχω και να σε φιλέψω ,τώρα γύρισα από τα μανάρια»

-Δεν πειράζει ευχαριστώ πολύ ! Την εκκλησία πότε μπορεί να την επισκεφθεί κάποιος είναι κλειδωμένη είδα..

«Θα την δεις ευθύς αμέσως».....και βγάζει από τον κόρφο της μια αρμαθιά κλειδιά

Η κυρά Γεωργία ήταν 40 χρόνια νεόκορα στον ναό . Μια μίνι ξενάγηση με περίμενε λοιπόν, προς μεγάλη μου έκπληξη !

Η περιοχή στους παλαιούς βυζαντινούς χρόνους ήταν γεμάτη μετόχια και ασκηταριά

Έως τους 300 εφθαναν οι καλόγεροι στην γύρω περιοχή σύμφωνα με τα λεγόμενα της νεοκορας κυρά Γεωργίας

Ο ΙΝ Παμμεγιςτων Ιεραρχών είναι μετόχι της Ιερας Μονής του Οσίου Μελετίου που βρίσκεται στον Κιθαιρώνα. Η περιοχή είναι άρρηκτα δεμένη με τη δράση του Οσίου Μελετίου του Νέου, που ήταν ο μεταρρυθμιστής της ασκητικής ζωής στην Ελλάδα. Ο Όσιος Μελέτιος, καταγόταν από την Καππαδοκία και στα τέλη του 11ου αιώνα έφθασε στην περιοχή, όπου και εγκαθίδρυσε τη δική του μοναχική κοινότητα, ακολουθώντας τις αυστηρές αρχές του ασκητισμού των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Εκτός από το κυρίως μοναστήρι, ίδρυσε και 24 εκκλησιαστικά μετόχια (παραλαύρια) σε διάφορες περιοχές της Αττικής, μερικά από τα οποία σώζονται έως σήμερα, ενώ άλλα είναι ερειπωμένα. Ο Όσιος Μελέτιος ήταν για τους κατοίκους της περιοχής προστάτης και θαυματουργός και τύχαινε ευρύτερης αναγνώρισης, καθώς ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός δωρισε στη μονή πηγές εσόδων.

Ευχαρίστησα την κυρά Γεωργία και πήρα οδηγίες για τα επόμενα αξιοθέατα το Μετόχι Παλαιό Αλώνι και του βυζαντινού Ι. Ναόυ Αγίου Γεωργίου.

Κατευθύνομαι δυτικά απο Δάφνη προς Κριεκούκι ,τις σημερινές Ερυθρές.

Ο δρόμος χαραγμένος στους πρόποδες της Πάστρας προσφέρει απρόσκοπτη θεα στην κοιλάδα του Ασωπού. 

Λίγο έξω από την Δάφνη σε ένα ξεχασμένο αγροτικό σταυροδρόμι κείτονται τα ερείπια ενός ναού πιθανώς βυζαντινου ή μεταβυζαντινού χρόνου εαν κρίνω από τα κεραμικά ανάμεσα στο κονίαμα, τεχνική που χρησιμοποιούσαν οι βυζαντινοί κτίστες για να προσδίδουν αντοχη και ελαστικότητα στα κτήρια για τους σεισμούς και τις φυσικές καταστροφές. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το ερείπιο με συνεπήρε ούτως ώστε να το φωτογραφήσω αρκετές φορές

Σύντομα συναντάω πινακίδα που υποδεικνύει το Μετόχι Παλαιό Αλώνι

Στην δεξιά πλευρά του δρόμου απλώνεται μεγάλη αλάνα οριοθετημένη από υπολείμματα παλαιάς πεζούλας . Παρατηρώ μια ερειπωμένη υπόγεια κάμαρα . Σύμφωνα με την κυρά Γεωργία ήταν τόπος διαμονής καλογέρων . Ο λόγος που ήταν υπόγεια ήταν για απόκρυψη. Αποτελούσε λοιπόν κρυψώνα για τους καλόγερους . Δεν γνωρίζω εάν ήταν και τόπος λάτρειας ταυτόχρονα ή μόνο κελιά και χώρος εργασίας. Πάντως σύμφωνα με την αφήγηση της κυρίας Γεώργιας κάποια στιγμή οι καλόγεροι σφαγιάστηκαν απο βαρβάρους κατακτητές . Δεν προσδιορίστηκε επακριβώς η προέλευση τους στην αφηγησή της.

Βγάζω τις φωτογραφίες μου και συνεχίζω. Περίπου στο ένα χιλιόμετρο παρακάτω , σκαρφαλωμένος σε ένα πρανές βρίσκεται ο Ι. Ναός Αγίου Γεωργίου του 12ου αιώνα . Ο περίβολος είναι περιποιημένος και με ωραία θέα στην βοιωτική γη. Μέρος αρχαίας στήλης έχει χρησιμοποιηθεί ως βάση για υπαίθριο τραπέζι. Ένα κυπαρίσσι και μία αιωνόβια μουριά έρχονται να πλαισιώσουν την εκκλησία. Ο ναός είναι κτισμένος χρονολογικά σε δύο στάδια , το πρώτο κτίσμα με τον τρούλο είναι συνεπτυγμένος σταυροειδής μικρών διαστάσεων του 12ΟΥ αιώνα και μπορεί κανείς να δει στο εσωτερικό τις υπέροχες μεταβυζαντινές τοιχογραφίες του 1790, πολύ καλής τέχνης. Φαίνεται πάντως παραμελημένος ή βεβηλωμένος ( μάλλον το δεύτερο) και δεν διατηρείται σε καλη κατάσταση. Από τα μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη δεν απέμειναν παρά οι περιγραφές του Ορλάνδου...

Το υπόλοιπο είναι νεότερης εποχής, επεκτάθηκε προς τα δυτικά κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας και δεν παρουσιάζει εικαστικό ενδιαφέρον.

Λίγο παρακάτω στο δρόμο μου βρίσκονται δύο ακόμα ιεροί ναοί αυτός της Αγιάς Τριάδας και της Αγίας Μαρίνας με τον δεύτερο να βρίσκεται επίσης σε πολύ ομορφο περίβολο. Μιας και πρόκειται για ναούς χωρίς πολιτιστικό ενδιαφέρον δεν θα αναφερθώ περαιτέρω

Φθάνοντας στις Ερυθρές πραγματοποιείται επιτέλους η απαραίτητη στάση για φαγητό, καφέ και ανασύνταξη δυνάμεων. Έχοντας ολοκληρώσει τον αρχικό μου σχεδιασμό και με αρκετό χρόνο μπροστά μου αρχίζω να μελετάω τον χάρτη μου. Επόμενος στόχος οι Πλαταιές και από εκέι στις πλαγιές του Κιθαιρώνα και στον όρμο του Αγίου Βασιλείου στον Κορινθιακό Κόλπο!

Κατεύθυνση λοιπόν δυτική και έξω ακριβώς από τον κεντρικό οδικό κόμβο των Πλαταιών βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος

Oι αρχαίες Πλαταιές, παρέμειναν σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους σθεναροί σύμμαχοι των Αθηναίων και αντίπαλοι των Θηβαίων. Στα 479 π.Χ. εκτυλίχτηκε στα εδάφη τους η περίφημη μάχη που σφράγισε με την έκβασή της την αντίσταση των Ελλήνων εναντίον των κατακτητών Περσών και κατέληξε στην ολοκληρωτική τους καταστροφή από τους τελευταίους. Η Μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ. έχει μεγάλη ιστορική σημασία, όχι μόνο για την περιοχή της Βοιωτίας, αλλά για όλη την Ελλάδα, ακόμα και την Ευρώπη. Οι ιστορικοί θεωρούν ότι η νίκη των Ελλήνων έσωσε τον ελληνικό πολιτισμό. Στους πρόποδες του Κιθαιρώνα, το πεδίο της μάχης έχει πλέον μετατραπεί σε αρχαιολογικό χώρο. Ο αρχαιολογικός χώρος του πεδίου της μάχης των Πλαταιών είναι χαρακτηριστικός για να κατανοήσει ο επισκέπτης τη σημασία της μάχης που έχει μείνει στην ιστορία.

Η πόλη καταστράφηκε δύο ακόμη φορές, το 427 και 372 π.Χ. από τους Θηβαίους, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να την προσαρτήσουν στη Βοιωτική Συνομοσπονδία, η οποία τελούσε υπό την ηγεμονία τους. Η πόλη ξανακτίζεται στα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου (τέλη 4ου π.Χ. αιώνα), ενώ τα τείχη της αποκαθίστανται μόλις στον 6ο αι. μ.Χ. επί του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανού. Από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. μαρτυρείται στις Πλαταιές - από επιγραφές και νομίσματα - λατρεία της Ηρας, της Δήμητρας, της Αθηνάς, του Ελευθερίου Διός και της Αρτέμιδος.

Τα σημαντικότερα μνημεία των Πλαταιών είναι:

Οι οχυρωματικοί περίβολοι, συνολικού σωζομένου μήκους 4,5 περίπου χιλιομέτρων, διαφόρων χρονικών περιόδων κυρίως από τον 5ο αιώνα π.Χ. ως τον 4ο ή 5ο αι. μ.Χ. Σώζονται ωστόσο και λιγοστά λείψανα προϊστορικών τειχών (πριν το 1200 π.Χ.).

Το Ηραίο, το ιερό της Ηρας, το οποίο βρίσκεται Β.Δ. της οχυρωμένης ακρόπολης και Ν.Δ. του "ξενώνα". Πρόκειται για περίπτερο δωρικό ναό κτισμένο από τους Θηβαίους στα 426/5 π.Χ. πάνω σε προηγούμενο ναό του 6ου αιώνα π.Χ. που είχε καταστραφεί από φωτιά. Μέσα στο ναό ήταν στημένο το λατρευτικό άγαλμα της Ηρας, έργο του γλύπτη Πραξιτέλη που απεικονιζόταν και στα νομίσματα της πόλης.

Ο Ξενώνας ή "Καταγώγιον" Β.Δ. του Ηραίου. Κτίστηκε από τους Θηβαίους στα 426 π.Χ. με υλικό από κατεδαφισμένα οικοδομήματα της Πλάταιας, για να καταλύουν σε αυτό οι προσκυνητές του Ηραίου. Ηταν τετράπλευρο με πολλά δωμάτια μοιρασμένα στους δύο ορόφους κάθε πλευράς και εσωτερική κεντρική αυλή. Μετατράπηκε πιθανόν στα ρωμαϊκά χρόνια σε εμπορική αγορά. Σώζεται σήμερα μόνο μία γωνία και μία πλευρά του μεγάλου αυτού οικοδομήματος.

Ο Βωμός Ελευθερίου Διός. Λίθινα θεμέλια αποδόθηκαν από τον ανασκαφέα Θ. Σπυρόπουλο στο βωμό που έκτισαν οι Ελληνες - κατά παραγγελία του δελφικού μαντείου - μετά τη νικηφόρα μάχη των Πλαταιών ( 479 π.Χ.) για να τιμήσουν τον Ελευθέριο Δία που τους χάρισε τη νίκη. Ο βωμός αποτελούσε κεντρικό μέρος της ετήσιας γιορτής των "Ελευθερίων".

Το Πολυάνδριο πεσόντων πολεμιστών στη μάχη των Πλαταιών: Κοντά στο βωμό του Ελευθερίου Διός ανεσκάφη ορθογώνιος τάφος με πλάκες, που περιείχε πολλούς σκελετούς και καθόλου κτερίσματα. Κατά τον ανασκαφέα Θ. Σπυρόπουλο μπορεί να είναι το "κοινό μνημείο" των πεσόντων Ελλήνων στη μάχη του 479 π.Χ., όπου μεταφέρθηκαν τα οστά τους από τη θέση που είχαν ταφεί αρχικά.

Σε όλη την έκταση που περικλείεται από τον οχυρωματικό περίβολο σώζονται λείψανα τουλάχιστον δέκα βυζαντινών εκκλησιών από τον 6ο-15ο αι. μ.Χ. που κτίστηκαν εν μέρει με αρχαίο υλικό.

( https://odysseus.culture.gr/h/3/gh355.jsp?obj_id=2654)

Άκριβως στο περίπτερο του αρχαιολογικού χώρου είναι και η έναρξη του αγώνα δρόμου γνωστού ως Ευχίδειου 'Αθλου. Ο Ευχίδειος άθλος είναι δρόμος υπεραποστάσεων, που καλύπτει τη διαδρομή Δελφοί-Πλαταιές. Το όνομά του είναι παρμένο από τον Ευχίδα, που κατά το μύθο έτρεξε αυτή την απόσταση το 479 π.Χ., μετά τη Μάχη των Πλαταιών, θέλοντας να φέρει στις Πλαταιές νέο "ιερό πυρ" από τους Δελφούς, γιατί οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι αυτό που είχαν μολύνθηκε από την παρουσία των Περσών.

Ο σύγχρονος Ευχίδειος Άθλος διοργανώθηκε πρώτη φορά το 2000, μετά από μια ιδέα του δρομέα Παναγιώτη Αντωνόπουλου, που το 1993 έτρεξε ξανά τη διαδρομή.  Η διαδρομή έχει μήκος 107,5 χιλιόμετρα, περιλαμβάνει υψομετρικές διαφορές περίπου 1.400 μέτρων και ολοκληρώνεται περίπου σε 14-15 ώρες.

Σε απόσταση 4 χλμ. βόρεια του χωριού βρίσκεται σε χαμηλό ύψωμα που εποπτεύει τον κάμπο των Πλαταιών και της Θήβας ο μεσαιωνικός πύργος των Πλαταιών . Εποπτικός - αμυντικός τετράγωνος πύργος πιθανόν φράγκικος του 13ου - 14ου αι. μ.Χ. που για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε αρχαίο υλικό, προφανώς αποσπασμένο από τις αρχαίες Πλαταιές. Στη βάση του πύργου υπάρχουν δύο ανοίγματα που μάλλον δεν ήταν οι αρχικές θύρες δεδομένου ότι σε τέτοιους πύργους η είσοδος γινόταν από τον επάνω όροφο με κλίμακα που ήταν συνήθως κινητή. Τα νεώτερα χρόνια ο πύργος στέγαζε ένα μαντρί και ίσως οι θύρες της βάσης να ανοίχτηκαν τότε.

Μερικά μέτρα από τον πύργο βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου βυζαντινός πιθανότατα ναός .Κάποτε μπορούσες να επικοινωνήσεις με το Θεό ....πολύ ήσυχο σημείο με ορίζοντα που σε ταξιδεύει....σήμερα είναι σε άσχημη κατάσταση.

Από το ύψωμα αντικρίζω το υδραγωγείο του Μόρνου.Το υγρό στοιχείο με μαγνητίζει και έτσι αποφασίζω να πλησιάσω το κανάλι για μερικές φωτογραφίες.

Το υδραγωγείο του Μόρνου που μεταφέρει το νερό της λίμνης Μόρνου στην Αττική, είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης με συνολικό μήκος 188 χλμ. Διασχίζει τους νομούς Φωκίδας, Βοιωτίας και Αττικής. Στη διαδρομή αυτή έχουν κατασκευαστεί 15 σήραγγες συνολικού μήκους 71 χλμ. Το νερό από το κανάλι καταλήγει στις μονάδες επεξεργασίας νερού της ΕΥΔΑΠ, στη Μάνδρα, στις Αχαρνές και στο Γαλάτσι, ενώ μέρος του νερού τροφοδοτεί το υδραγωγείο Υλίκης- Λίμνης Μαραθώνα.

Κυκλική πορεία κα επιστροφή στις Πλαταιές για να βρώ τον δρόμο για το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας . Σκαρφαλώνω πλέον στις πλαγιές του Κιθαιρώνα. Ο Κιθαιρώνας στην αρχαιότητα αποτελούσε το σύνορο μεταξύ της Βοιωτίας και της Μεγαρίδας. Από τον Κιθαιρώνα διέρχονται σημαντικές διαβάσεις από την Αττική προς τη Βοιωτία, ο έλεγχος των οποίων ήταν στρατηγικής σημασίας στο παρελθόν. Τις διαβάσεις αυτές προσπάθησε να ελέγξει ο Μαρδόνιος που είχε στρατοπεδεύσει στην περιοχή των Πλαταιών, το 479 π.Χ., όπου και διεξήχθη η ομώνυμη μάχη. Οι διαβάσεις του Κιθαιρώνα προστατεύονταν από ισχυρά φρούρια όπως τα φρούρια των Ελευθερών, το Πάνακτο,των Αιγοσθένων ( Πόρτο Γερμενό) το φρούριο της Φυλής και άλλα

Φθάνω έξω από την ιερά μονή Αγίας Τριάδας.Η μονή χτίστηκε τον 15ο αιώνα. Υπέστη σοβαρές καταστροφές από τον μεγάλο σεισμό των Αλκυονίδων το 1981. Από την παλαιά μονή σώζονται μόνο το καθολικό που έχει σημαντικές φθορές και δύο ερειπωμένα κελιά μοναχών. Η ώρα ήταν απαγορευτική για επίσκεψη στη μονή οπότε και συνέχισα την πορεία μου και την αναζήτηση του χωμάτινου δρόμου που θα με οδηγούσε στον κορινθιακό κόλπο. Εξιακόσια μέτρα μετά το μονοστήρι και ενώ βρίσκομαι ήδη σε χωματόδρομο συναντάω διχάλα και παίρνω το δεξί σκέλος. Είμαι σε υψόμετρο περίπου 700 μέτρα και ανηφορίζω σε βατό χωματόδρομο. Η θέα προς τα βόρεια πλέον κόβει την ανάσα. Καπαρέλλι ,Λεύκτρα ,Θεσπιές, οι δύο τελευταίες σημαντικές πόλεις και στην αρχαιότητα ,απλώνονται μπροστά μου. Νιώθω ένας νέος Παυσανίας που βαδίζει σε αρχαίες ατραπούς. 

Ο δρόμος ανηφορίζει συνέχεια καθώς περνάω κατω από τις κορυφές Φράσερι και Λυκόραχη. Πλέον το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής γίνεται παράλληλα με τον γκρεμό. Μετά από έξι χιλιόμετρα πορεία συνολικά από το μοναστήρι, δρασκελίζω την ράχη του βουνού και πλέον απλώνεται μπροστά μου σαν περσικό χαλί ο Κορινθιακός .Κρόσσια του τα πολλά ακρωτήρια που ξεφυτρώνουν από τα όρη Πατέρας , Γεράνεια Ελικώνας και Κιθαιρώνας. Σύννεφα μελανοφόρα έχουν συγκεντρωθεί στις κορφές αυτών των βουνών σαν προπομποί της κακοκαιρίας που πλησιάζει. Η βροχή φαίνεται ήδη να υφαίνει το τοπίο προς τον κόλπο της Δομβραίνας . Έχω αρχίσει εδώ και ώρα να κατηφορίζω το ρέμα που θα με οδηγήσει στον οικισμό του Αγίου Βασιλείου . Συνεχείς στάσεις όμως για φωτογραφίες καθυστερούν την άφιξη μoυ.

Έξοδος από το χωματόδρομο και τελικά συναντάω τον κεντρικό ασφαλτόδρομο που οδηγεί στον Άγιο Βασίλειο από το χωριό Καπαρέλλι του οποίου αποτελεί και επίνειο. Ο Άγιος Βασίλειος είναι ο πρώτος κόλπος της Βοιωτίας μετά το Πόρτο Γερμενό ,το οποίο ανήκει στην Αττική . Είναι ένας μικρός πανέμορφος οικισμός κτισμένος στην έξοδο μιας κοιλάδας. Eχει μόνον 2 - 3 ταβέρνες και κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια. Tα περισσότερα σπίτια ανήκουν σε παραθεριστές. Yπάρχουν, επίσης, μόνον δύο παραλίες, αμφότερες με χοντρή άμμο. H κεντρική μπροστά στη δεξιά μεριά του χωριού, που καλύπτεται ολόκληρη με αρμυρίκια και η αριστερή παραλία, που επειδή απαιτεί ένα 10λεπτο περπάτημα, λογικά θα έχει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες πολύ λιγότερο κόσμο (έως καθόλου!).Κρυστάλλινα νερά και θαυμάσια θέα στο άγριο τοπίο που ζωγραφίζουν οι ράχες των τριγύρω βουνών. Περιπλανιέμαι άσκοπα μέσα στον έρημο οικισμό. Οι λιγοστοί κάτοικοι που συνάντησα στοιβάζουν ξύλα ,σφραγίζουν παράθυρα και ετοιμάζονται για την κακοκαιρία . 

Ο καιρός έκλεισε εντελώς , η ώρα έξι το απόγευμα , η βροχή πέφτει πλέον δυνατή και εκεί. Όλα έδειχναν πλέον το δρόμο της επιστροφής για μένα, αυτή την φορά από τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο ως σύγχρονος νεοέλληνας....