ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ

Το θυμάμαι καλά αυτό το ταξίδι . Αν και έχουν περάσει σχεδόν 10 ατόφια χρόνια , το θυμάμαι καλά. Το έτος 2014, Σεμπτέμβριος ο μήνας…στα έγκατα της ελληνικής κρίσης , και όχι μόνο. Μία σκοτεινή προσωπική περίοδος για εμένα. Περίοδος προσωπικής εσωτερικής αναζήτησης. Από εκείνες που ψάχνοντας και αναζητώντας στα βάθη της εσωτερικότητας, χάνεσαι στις διασταυρώσεις της λογικής και του συναισθήματος. Είναι ασφυκτικό αυτό το σκοτάδι στους λαβυρίνθους της ψυχής. Είναι ακριβώς εκείνες οι στιγμές που η μοτοσυκλέτα είναι ο καλύτερος σύντροφος, μεταφέροντας με τις δύο της ρόδες, την ψυχή σου σε ατελείωτες ώρες διαλογιστικής πορείας, που αλλού από τα ψηλά ελληνικά και αδάμαστα βουνά της οροσειράς της Πίνδου.

Γυρεύοντας τον δικό μου μίτο της Αριάδνης ,αποφάσισα ότι δεν ήθελα να είμαι μόνος. Ο καλύτερος συνοδοιπόρος σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι άλλος από έναν αδελφό φίλο. Ο Στάθης, σχετικά φρέσκος με την μοτοσυκλέτα του και πεινασμένος για αναζήτηση νέων προορισμών χωρίς αντικειμενικό σκοπό , αποδέχθηκε ευθύς αμέσως την πρόσκληση μου να με ακολουθήσει σε μία , αρχικά , σύντομη βόλτα στα Βαρδούσια Ορη.

Ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό το ξενοδοχείο Βαρδούσια , σε ένα από τα ωραιότερα και πιο απομονωμένα χωριά της Ρούμελης , τον Αθανάσιο Διάκο. Ο καιρός ιδανικός , με μέγιστες θερμοκρασίες γύρω στους τριάντα βαθμούς στο κάμπο και 23 βαθμούς σε υψόμετρα πάνω από τα 1500 μέτρα. Βγήκαμε στην Εθνική ανυπομονώντας να εγκαταλείψουμε γρήγορα το πολιτισμένο οδικό δίκτυο, για τους φιδίσιους και νεροφαγωμένους δρόμους του ορεινού επαρχιακού δικτυου. Κατευθυνση προς Αράχωβα . Εκεί έγινε και η πρώτη συντομη στάση. Η συνέχεια προς Προσήλιο – Βίνιανη. Τρώγοντας αρκετά γρήγορα αυτά τα χιλιόμετρα , αποφασίσαμε να το κανουμε γύρο αντοχής ! Διαγράψαμε ένα κύκλο, περνώντας χωρίς στάση από τον Αθανάσιο Διάκο, και από εκέι δρασκελίζοντας τα διάσελα , περάσαμε στην Οίτη και τα χωριά της , Καστριώτισσα και Μαυρολιθάρι , μετά πίσω στο Καλλίδρομο και τον Μπράλο , στην συνέχεια στην ιστορική Γραβιά και από εκεί πίσω στον Αθανάσιο Διάκο και το ξενοδοχείο μας. Εξαντλημένοι από την πορεία και αφού τακτοποιήσαμε τα πραγματά μας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, κατευθυνθήκαμε προς την ταβέρνα ''Το Μετερίζι'' , όπου μας περίμενε μία κλασσική ορεινή οινοποσία με συνοδευτικό, μπόλικο καλοψημένο και τραγανιστό αρνίσιο πα'ι'δάκι.!

'Μην διακόπτεις το διαλογο δυο μοναχικών...απεραντολογίες''

Η αλήθεια ήταν πως αισθανόμουν μια βαθιά ανάγκη να μείνω μόνος μου, πως ήθελα να απολαύσω, όπως τα μικρά παιδιά , αυτή την υπέροχη αίσθηση του να είσαι κρυμμένος και κανένας να μην μπορεί να σε βρεί

Συχνά στους μύθους, το βουνό ως σύμβολο περιγράφει τα στάδια που πρέπει να κατακτήσουμε. Το κάτω τμήμα του βουνού, οι πρόποδες, συχνά αντιπροσωπεύουν την λαχτάρα για επίγνωση. Όσα συμβαίνουν εκεί, γίνονται κατανοητά υπό το πρίσμα της ωρίμανσης της επίγνωσης. Το μεσαίο τμήμα του συχνά θεωρείται το απόκρημνο, το δυσκολότερο μέρος της διαδικασίας. Θέτει σε δοκιμασία την γνώση που αποκτήσαμε στα κατώτερα επίπεδα. Τα πιο ψηλά μέρη του βουνού αντιπροσωπεύουν την εντατική μάθηση, εκεί ο αέρας είναι αραιός και χρειάζεται αντοχή και αποφασιστικότητα για να φέρει κάνεις εις πέρας ότι έχει να κάνει. Η κορυφή αντιπροσωπεύει την αντιπαράθεση μας με την ύψιστη Σοφία. Όταν δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε, είναι καλό να παίρνουμε τα βουνά. Μπαίνοντας σε δοκιμάσίες για τις οποίες ελάχιστα γνωρίζουμε, ζούμε πραγματικά και η ψυχή μας αναπτύσσεται.

Το θεαματικό με το να διασχίζεις την ορεινή και απομονωμένη Ελλάδα είναι η μεταφορά πίσω στο παρελθόν ...δίποδα υποζύγια και αγροτικά οχήματα μιας άλλης εποχής , σίγουρα πιο ρομαντικής

Ο Αθανάσιος Διάκος, μέχρι το 1959 ονομαζόταν Άνω Μουσουνίτσα, είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, που υπάγεται στο Δήμο Δελφών του Νομού Φωκίδας. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στις ανατολικές πλαγιές των Βαρδουσίων στην καρδιά της Ρούμελης.

 Από τον Αθανάσιο Διάκο καταγόταν ο πατέρας του ήρωα της επανάστασης του 1821 Αθανασίου Διάκου, αν και αυτό δεν έχει τεκμηριωθεί. Η Αρτοτίνα ερίζει μαζί με το χωριό Αθανάσιο Διάκο σχετικά με το ποιο χωριό είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου. Το χωριό μετονομάστηκε από Άνω Μουσουνίτσα σε Αθανάσιο Διάκο το έτος 1959 σύμφωνα με φύλλο εφημερίδας της κυβερνήσεως της εποχής. Στην πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ανδριάντας του ήρωα που εγκαταστάθηκε εκεί από τον Πλαστήρα το 1922 προς τιμήν της επετείου των 100 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ώστε να τιμηθεί αφενός ο τόπος καταγωγής του ήρωα και αφετέρου μέρος των κατοίκων που μετείχε στο 5/42 σύνταγμα ευζώνων του Πλαστήρα ή σειτάν ασκέρ (το ασκέρι του διαβόλου), όπως ονομαζόταν από τους Τούρκους. Το χωριό προσεγγίζεται είτε μέσω Άμφισσας και Λιδωρικίου είτε μέσω Αμφίκλειας και Καλοσκοπής. Στον Αθανάσιο Διάκο υπάρχει από το 2009 Ιστορικό Μουσείο που στεγάζεται στο ανακαινισμένο κτίριο του χωριού.

 Η παραδοσιακή ταβέρνα ''Το Μετερίζι'' μας περιμενε στην κεντρική πλατεία του χωριού Αθανάσιος Διάκος σε υψόμετρο 1050m. Tο παραδοσιακό στοιχείο συμπλήρωνε, μία οικογενειακή και φιλόξενη ατμόσφαιρα, ιδανική για να απολαύσουμε μία εξαιρετική κουζίνα . Με μοναδικά εφόδια το μεράκι και την αγάπη για την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα η οικογένεια Μαστροκωστόπουλου συνεχίζει μια παράδοση δεκαετιών, προσφέροντάς  γευστικούς ντόπιους μεζέδες, ξεκινώντας από κλασσικά πιάτα μέχρι και τις σπεσιαλιτέ  όπως ντόπιο κυνήγι και χωριάτικες πίτες.
Όλα τα φαγητά  παρασκευάζονται εδώ με παραδοσιακές μουσουνιτσιώτικες συνταγές, μα πάνω απ όλα με αγάπη και μεράκι. Οι συνταγές  βασίζονται σε αγνά, ντόπια υλικά και τα κρεατικά , ψημένα στα κάρβουνα, στη σούβλα ή στο φούρνο θα ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς! 

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε αντικρίζοντας ένα ηλιόλουστο πρωινό. Κατευθυνθήκαμε προς την σάλα του πρωινού.

• Φίλε Στάθη, σήμερα δεν θα σε ταλαιπωρήσω, θα κανουμε την λίμνη του Μόρνου θα ανεβούμε έως Κροκύλειο αντε και Αρτοτίνα και πίσω στο ξενοδοχείο.
• Δηλάδη δεν θα ειμαστε στην γύρα όπως εχθές ?
• Εννοείται πως όχι !
• Τι λες ρε φίλε , είσαι τρελός ? Εγω θέλω να κάνουμε χιλιόμετρα .
• Θα πρέπει να φύγουμε από εδώ και να μην επιστρέψουμε στο ίδιο ξενοδοχείο , εάν θέλεις κάτι τέτοιο..
• Κανένα πρόβλημα..
• Θα σε λιώσω να ξέρεις ε? Σε προειδοποιω !!
• Και που θα πάμε για πες ?!
• Τζουμέρκα……

Βάζουμε κάτω τους χάρτες και χαράσουμε μία συγκλονιστική διάσχιση της Νοτιας Πίνδου. Θα πορευόμασταν μέσω Μπράλου προς την κοιλάδα του Σπερχειού Ποταμού. Από εκεί μέσω Μακρακώμης και των ορεινών χωριών Φουρνά - Ρεντίνα , στην λίμνη του Σμόκοβου και τον Θεσσαλικό κάμπο . Είσοδος πάλι στο ορεινό ανάγλυφο θα αποτελούσε η Πύλη Τρικάλων . Υστερα , μέσω Περτουλίου θα κατευθυνόμασταν προς Μηλιά και Χαλίκι για να ''τροχοδρομίσουμε'' στο υψηλότερο ορεινό πέρασμα στην Ελλάδα , κοντά στα 2000μ. το περίφημο πέρασμα Μπάρος με τελικό προορισμό τα Πράμαντα στα Τζουμέρκα. Πρίν από αυτό το μεγαλεπίβολο όμως σχέδιο , έπρεπε να ανεβάσω με την on - off μοτοσυκλέτα μου, τον Σταθή, στα ορεινά λιβάδια των Βαρδουσίων και τα Μετερίζια , ένα τόπο απαράμιλλης αγνότητας και ομορφιάς . Ένα τόπο , που συναισθάνεσαι το μεγαλείο της Γης . Το ανθρώπινο σώμα είναι άλλωστε και αυτό σαν τη Γη. Ευάλωτο στην υπέρμετρη δόμηση, στην κατάτμηση του σε αγροτεμάχια, στην υπερβολική έξόρυξη και στην αποψίλωση της δυναμής του.

Χαμόγελα παιδικής χαράς και ανυπομονησίας , καθως ετοιμαζόμαστε για την αναχωρησή μας !!!

Ο χωματοδρομος που ανεβαινει μεχρι τα καταφυγια των Βαρδουσιων είναι ευκολη αλλα πολυ ομορφη διαδρομη. Σταματησαμε σε ενα ομορφο μερος για διαλειμα τον Προφητη Ηλια, λιγο πριν βγουμε απο το δασος . Κανονικα αυτη η διαδρομη ειναι εφικτη απο τελη Μαϊου- αρχες Ιουνιου και υστερα , οταν εχουν λιωσει και οι τελευταιες χιονουρες

Απο δεξια προς αριστερά - κορυφή ΣΟΥΦΛΕΣ και ΑΛΟΓΟΡΑΧΗ

Τα Βαρδούσια είναι ενας μεγάλος ορεινός όγκος και, ισως ενας απο τούς ποιό όμορφους της ελληνικής φύσης με ανάγλυφο ιδιαίτερα σκληρό. Έχει άγριες και απότομες κορφές που είναι γνωστές για την ομορφιά τους και την δυσκολία τους.

Γεωγραφικά χωρίζεται σε τρία συγκροτήματα. Το βόρειο που είναι ομαλό με κορφές ( Μεγάλη Χούνη 2286, Σινάνι 2059). Το Νότιο που περιλαμβάνει και την κορφή Κόρακας 2495 την ψηλότερη των Βαρδουσίων και το Δυτικό κομματι που είναι ενα σύνολο απόκρημνων κορφών ( Πυραμίδα 2350, Αλογόραχη 2270 κλπ ) που δημιουργεί έντονο ορειβατικό ενδιαφέρον μια και η ανάβαση σε πολλά σημεία είναι αρκετά δύσκολη και περιλαμβάνει και πολλά αναρρηχιτικά πεδία.

Το καταφύγιο απο μακρυά.......μια μικρή κουκίδα που περιβάλλεται από τις αλπικές κορυφές των Βαρδουσίων....! Απο πίσω το Βουνό Χωμήριανης

Βοστονιτσιώτικα λιβάδεια και η επιβλητική κορυφογραμμή ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Το δέντρο είναι το αρχετυπικό σύμβολο της εξατομίκευσης, θεωρείται αθάνατο γιατί οι σπόροι του συνεχίζουν τη ζωή, το ριζικό του σύστημα προστατεύει και αναζωογονεί, και το ίδιο στεγάζει μια πλήρη τροφική αλυσίδα. Έχει επίσης τις εποχές του και τα στάδια ανάπτυξης του, περνάει χειμώνα και άνοιξη...κατι σαν τις ανθρωπινες προσωπικότητες

Έχοντας λοιπόν αψηφήσει τα δάση που σε τσακώνουν και σε σφίγγουν, τα δέντρα που προελαύνουν, τις ρίζες που βάζουν τρικλοποδιές και τις αγέλες των τσοπανόσκυλων που σε κυνηγούν αλυχτίζοντας , συνεχίζουμε το ταξίδι μας . Καλύπτουμε μονομιας ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής μας και κάνουμε στάση κάπου έξω από την Ρεντίνα Αγράφων . Από εκεί είναι και οι φώτο που ακολουθούν

Σε πολλούς η θυσία του υποσμηναγού Νικολάου Παρούση (με καταγωγή από την Ρεντίνα Αγράφων) είναι άγνωστη. Κι όμως είναι ένας ήρωας της Πολεμικής Αεροπορίας που προτίμησε να θυσιαστεί για να μην πέσει το αεροπλάνο του πάνω σε σχολείο της Σκάλας Ωρωπού. Το σημείο της πτώσης ,το Σαραντάρι Ωρωπού. 

Το πρωινό της Τετάρτης 4 Νοεμβρίου 1998 δύο Μιράζ 2000 απογειώθηκαν από την Τανάγρα για πτήση ρουτίνας ωστόσο πάνω από τη Σκάλα Ωρωπού το θηριώδες αεροσκάφος έκανε εκκωφαντικό θόρυβο και έχασε απότομα ύψος. 

Σύμφωνα με πληροφορίες από την Πολεμική Αεροπορία, ο υποσμηναγός Νίκος Παρούσης διαπίστωσε βλάβη στο σύστημα ελέγχου του πηδαλίου και ανέφερε αμέσως στον αρχηγό τού σχηματισμού, που ήταν ο πιλότος τού άλλου μαχητικού, και εκείνος του έδωσε εντολή για αναγκαστική προσγείωση.
Βρισκόταν σε ύψος 1.000 ποδιών (330 μέτρα) και σε απόσταση 11 ναυτικών μιλίων νότια της Τανάγρας στην περιοχή της Σκάλας του Ωρωπού όταν το αεροσκάφος έκανε μια ανεξέλεγκτη κίνηση ανόδου με ταυτόχρονη κλήση και περιστροφή.

Ο Παρούσης είχε την άνεση να χρησιμοποιήσει το σύστημα εκτίναξης καθίσματος αλλά το αεροπλάνο θα έπεφτε ανεξέλεγκτα μέσα στη Σκάλα Ωρωπού και στα Νέα Παλάτια. Μάλιστα όπως θυμούνται οι κάτοικοι το αεροσκάφος έκανε "βουτιά" πάνω από σχολείο της περιοχής αλλά ο πιλότος δεν χρησιμοποίησε την αυτόματη εκτόξευση. "Το συγκράτησε λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια των παιδιών και έψαχνε κάποια αγροτική έκταση για να συντριβεί. Αυτό συνέβη  στην περιοχή Σαραντάρι Ωρωπού που απέχει περίπου 2-3 μίλια από το κέντρο της Σκάλας Ωρωπού. Ο άτυχος Νίκος χρησιμοποίησε το σύστημα εκτόξευσης αλλά το αεροπλάνο είχε χάσει πολύ ύψος και συνετρίβη περίπου 500 μέτρα μακριά του.

Ο Νίκος Παρούσης ήταν ένας ήρωας. Αν ήθελε θα μπορούσε άνετα να είχε εκτοξευτεί με το κάθισμα του. Είχε όλο το χρόνο, όμως ήταν φανερό πως ήθελε να οδηγήσει το αεροσκάφος σε κάποια περιοχή, χωρίς σπίτια. Δυστυχώς έτσι έχασε τη ζωή του. Στον Παρούση απονεμήθηκε μετά θάνατον το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως με το Προεδρικό Διάταγμα της 23ης Ιουλίου 1999 . 

Θα τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε πάντα

ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΜΟΝΤΕΛΙΣΜΟΙ

Σε όλη την πορεία της ανθρώπινης περιπέτειας μέσα στους αιώνες, τα ορεινά περάσματα υπήρξαν τα σημεία που έσμιξαν και χώρισαν πολιτισμοί, που άνοιξαν δρόμοι εμπορίου, που διάβηκαν θρυλικοί στρατοί και ξεκίνησαν μεγάλες κατακτήσεις. Σε οροσειρές όπως αυτές των Άλπεων ή των Πυρηναίων, τα ορεινά περάσματα αποτελούν σημαντικά ιστορικά και πολιτισμικά σημεία αναφοράς με βαθιά αποτύπωση στην κουλτούρα των πληθυσμών, τα οποία στις μέρες μας έχουν γίνει και τουριστικά αξιοθέατα υψηλής αισθητικής αξίας. 

Η Ελλάδα, ως ορεινή χώρα και αυτή, έχει τα δικά της ορεινά περάσματα, τα οποία έχουν και αυτά το σημαντικό μερίδιο που τους αναλογεί στον ελληνικό οδικό μύθο. Περάσματα όπως η Κατάρα ή ο Τυμφρηστός ανάμεσα σε τόσα άλλα, ονόματα που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με την ανάπτυξη και την εξέλιξη της χώρας, τόποι «μαρτυρίου» για ανθρώπους και οχήματα  

Από όλα αυτά τα περάσματα, εκείνο που έχει περάσει στην δική του σφαίρα, είναι μια άγνωστη στον πολύ κόσμο διαδρομή, χαμένη κάπου στα ορεινά της Πίνδου. Οι αναφορές σε αυτό τον μυθικό διάδρομο μέσα από τα σύννεφα, έφεραν το όνομα του Μπάρου, ως τον ιερό εκείνο τόπο που έπρεπε να βρεθούν όσοι θέλουν να φθάσουν στην ανώτερη βαθμίδα του ψαγμένου ταξιδιώτη της Ελλάδας. Και δημιούργησαν ένα ρεύμα σχεδόν προσκυνηματικής τάξης, με τους πιστούς που έφθασαν ως εκεί -ιδίως παλαιότερα που ήταν σκληρός και άτεγκτος χωματόδρομος- να επιστρέφουν μιλώντας με δέος για μία εμπειρία θα πρέπει να ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου.

Το πέρασμα του Μπάρου είναι ότι πιο κοντινό έχει να επιδείξει η Ελλάδα σε κάτι που να θυμίζει τα αντίστοιχα περάσματα των Άλπεων. Το υψόμετρο των 1.905 μέτρων που είναι το ψηλότερο σημείο του είναι επαρκές για να το τοποθετήσει ανάμεσα στα αντίστοιχα των οροσειρών της κεντρικής Ευρώπης. Ενώ και το ανάγλυφο των γύρω κορυφών σε συνδυασμό με την μυθιστορηματική πλοκή της ασφάλτου και την καταιγιστική θέα στην επικράτεια των νεφών, το καθιστά -ιδίως νωρίς την άνοιξη- μία άκρως φωτογενή περίπτωση,

Σε αυτό το σημείο η στάση κρίνεται απαραίτητη, και οι αναμνηστικές φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν, καθώς ο Μπάρος διατηρεί τον μύθο του ακόμα και στη σημερινή του μορφή. Ιδίως μεταξύ των φίλων της μοτοσικλέτας που τον έχουν ως ένα είδος «τάματος» για τις δίτροχες τουριστικές διαδρομές στην χώρα μας.
Η θέα από εκεί ψηλά είναι καθηλωτική, με τα μάτια να δουλεύουν σε ανάλυση 4Κ για να καταγράψουν όλα όσα θαυμαστά βλέπουν. Αμέτρητες κορυφές με εκείνο το εντυπωσιακό ανάγλυφο που χαρακτηρίζει τα Τζουμέρκα ως μία από τις πιο ιδιαίτερες -αλπικού τύπου- οροσειρές της χώρας μας. Χωριά διάσπαρτα κάτω στις πλαγιές, ποτάμια και φαράγγια, και πάνω ψηλά από τα κεφάλια μας δυο-τρεις αετοί που πλέουν μέσα στον αέρα και τα ανοδικά ρεύματα, γεμίζοντας με χάρη όλη την εικόνα.
Αδύνατον να ξεκολλήσεις από ένα τέτοιο εντατικό φροντιστήριο υψηλής αισθητικής αγωγής. Όμως το πέρασμα του Μπάρου δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Και μας περιμένει το καλύτερο μέρος, η κατηφόρα της πίσω πλευράς και η απίστευτη γιρλάντα ασφάλτου που στολίζει το βουνό μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου.

ΦΩΤΟ ΕΠΑΝΩ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ  ΑΥΧΕΝΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΥ ΠΡΟΣ ΜΑΤΣΟΥΚΙ . Απέναντι το πλάι και η κορυφή Καταραχιάς

Πηγαίνοντας προς Ματσούκι

Καταραχιάς , Τσούμα Πλαστάρι και Αυχένας Μπάρου

Γέφυρα Ματσουκίου -Τζουμέρκα. Η στρατιωτική γέφυρα «μπέλεϋ», που κατασκευάστηκε το 1981 για να ενώνει το Ματσούκι με τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής,

Η Γέφυρα Μπέιλι (αναφερόμενη και ως Μπέλεϋ) είναι είδος μεταφερόμενης, προκατασκευασμένης γέφυρας. Αναπτύχθηκε στη Βρετανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο για στρατιωτικούς σκοπούς και γνώρισε εκτεταμένη χρήση από το Σώμα Μηχανικού τόσο του Βρετανικού όσο και του Αμερικάνικου στρατού.

Στην στάση που πραγματοποιήσαμε στην μεταλλική γέφυρα Ματσουκίου ο Στάθης διαμαρτυρήθηκε . Ήταν η πρώτη φορά, αναμενόμενη κατα τ' αλλα ,μετά από τέτοιο συφερτό χιλιομέτρων και υψομετρικών διαφορών

-Φίλε αργούμε να φτάσουμε ? Έχουμε πολύ ακόμα ? Πονάει η μέση μου και εχει μουδιάσει εντελώς ο κ...ς μου !!

-Χιλιόμετρα δεν ήθελες ρε μεγάλε? Σε είχα προειδοποιησει ! Αντε λιγη υπομονη ακομα και σε 45 λεπτα θα είμαστε στα Πράμαντα και θα παμε για φαγητό !

Φτάνουμε επιτέλους στα Πράμαντα και στο ξενοδοχείο μας , Anavasi Mountain Resort . Βγάζουμε τις στολές της μοτοσυκλέτας , αλλάζουμε ρούχα και με τα πόδια πλέον κατευθυνόμαστε προς την διάσημη χασαποταβέρνα του Μπούτσα.

Στα Πράμαντα ένα από τα πιο γνωστά μεγαλοχώρια της ορεινής Ηπείρου εκεί ψηλά στα επιβλητικά Τζουμέρκα βρίσκεται η κορυφαία χασαποταβέρνα της περιοχής «Ο Μπούτζας». Ακριβώς πίσω από τον ναό της Αγίας Παρασκευής, στην πανέμορφη πλατεία του χωριού η ταβέρνα του Μπούτζα αποτελεί σταθερή αξία καθώς από το 1957 προσφέρει ανελλιπώς εξαιρετικά κρέατα κατευθείαν από το κρεοπωλείο της οικογένειας.

Το μενού της ημέρας στα κρέατα της ώρας ήταν μόνο παιδάκι προβατίνας !! Αν και στην αρχή αρνητικός ο Στάθης ,μετά τα πρώτα τσίπουρα , ακολούθησε ανελέητη κρεατοφαγία ...τσιπουρο τυρι και προβατίνα ...στεγνά ! Χωρίς άλλα συνοδευτικά ! 

Ήταν μία ανεπανάληπτη βραδιά ..ακόμα την έχω ζωντάνη στη μνήμη μου .Τόσο ζωντανή ,σαν να μου συνδέουν ένα καλώδιο υψηλής τάσης στην αυχενική μοίρα του νευράξονα ! Βρισκόμασταν και οι δύο σε μία κατάσταση πληρότητας αλλά και αναμονής για το ταξίδι του γυρισμού μας . Μιάς αναμονής όμως, που δεν προετρέχε και χωρίς τον φόβο της αργοπορίας ή της βιασύνης .

Το επόμενο πρωί μας βρήκε να πίνουμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας και να ατενίζουμε την κορυφή Στρογγούλα . Η θρυλική κορυφή Στρογγούλα χιλιοτραγουδισμένη στα τοπικά δημοτικά τραγούδια σε μαγεύει με την αγέρωχη όψη της. Σε κατακτάει με την ομορφιά της , που τόσο απλόχερα χαρίζει και με το μπόι της , των 2112 μέτρων της .

Η επιστροφή σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ,ώστε να κατηφορίσουμε απο τα Τζουμέρκα ''παράλληλα'' με τον ποταμό Άραχθο , στην συνέχεια ανηφορίζοντας πάλι προς τα ορεινά και με κατεύθυνση την Άνω Καλεντίνη και το Βουλγαρέλι να ''κόψουμε'' πάλι οριζόντια τον άξονα της Νότιας Πίνδου ,πιο χαμηλά αυτή τη φορά, και με κατεύθυνση την Μεσόχωρα να βγούμε Αργιθέα και από εκεί μέσω του περάσματος του Τύμπανου να καταλήξουμε στον θεσσαλικό κάμπο. Από εκεί, θα γυρνάγαμε πλέον από την εθνική ! Καιρός ήταν και για λίγα μονότονα και βαρετά αλλά συνάμα απροβλημάτιστα καθώς και ''γρήγορα'' χιλιομετρα !

Χτισμένο το 1866 και επανακατασκευασμένο το 2019, είναι μονότοξο, με άνοιγμα κάμαρας 40 μέτρα, ύψος 21 μέτρα και με άνοιγμα στην κορυφή 3,2 μέτρα. Θεωρείται το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Τη δεκαετία του 1880 ο ποταμός Άραχθος ήταν το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το τόξο της γέφυρας κατέρρευσε την 1η Φεβρουαρίου 2015, όταν από ισχυρές βροχοπτώσεις πλημμύρισε ο Αραχθος. Ο κλειδόλιθος του τόξου του γεφυριού, τοποθετήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2019 ολοκληρώνοντας έτσι τη βασική κατασκευή.

Γέφυρα Τζαρή στον ποταμό Άραχθο , τέλειο μέρος!!!!!

Ο χειμώνας στην συγκεκριμένη περιοχή έρχεται πολύ νωρίς το Φθινόπωρο και φεύγει αργά την Άνοιξη. Τα προβλήματα ειδικά στην μετακίνηση είναι πολύ μεγάλα αν και οι τοπικοί παράγοντες γνωρίζοντας τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν κάθε χρόνο παίρνουν τα αναγκαία μέτρα ώστε τουλάχιστον να διατηρούν τους βασικούς οδικούς άξονες ανοιχτούς. Η ζωή και η καθημερινότητα των ανθρώπων, στα ορεινά χωριά των Αγράφων αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Αξίζει να δείτε τι σημαίνει σκληρός χειμώνας σε αυτή την περιοχή της οροσειράς των Αγράφων...

Είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα που μου προκαλούνται όταν ακούω το Ηπειρώτικο Μοιρολόϊ από τον Πετρολούκα Χαλκιά', που θα μου επιτρέψετε να το χρησιμοποιήσω σε αυτό το οδοιπορικο . 

Δεν ξέρω τελικά τι καταφέρνω...η αλήθεια είναι πως προσπαθώ μέσα από συναισθήματα να παρουσιάσω εικόνες, χρώματα και ήχους μιας άλλης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας ξεχασμένης από τους πολλούς... εγκαταλελειμμένης, μιας Ελλάδας όμως που στους περισσότερους από εμάς ξυπνά αναμνήσεις τόσο δυνατές όσο και οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων... 

Η ψυχή μου ακόμη τριγυρνά στα σκληροτράχηλα βουνά, στους κακοτράχαλους δρόμους, στα έρημα χωριά, στους αγνούς ανθρώπους...εκεί ψηλά...στα βουνά των Τζουμέρκων και των Αγράφων.
Το μυαλό και η καρδιά ακολουθούν πρόθυμα αλλά η λογική έχει αντίθετη άποψη... "προσγειώσου, η βόλτα τελείωσε, υπάρχουν υποχρεώσεις, λογαριασμοί, εφορίες, τράπεζες, δουλειές..."
Για μια φορά ακόμα όμως θα παραμερίσω τις κραυγές της λογικής και σβήνοντας την μίζα της μηχανής του μυαλού μου, θα αφήσω τον εαυτό μου να ξανα-ταξιδέψει ήρεμα στα μονοπάτια των αναμνήσεων...